Monthly Archive 10 lutego, 2016

Pomoc społeczna a Dom Pomocy Społecznej

Pomoc społeczna jest instytucją, która zapewnia wsparcie osobom i rodzinom w trudnych sytuacjach życiowych; w sytuacjach, których rodzina nie zna już sposobu na przezwyciężenie problemów, dlatego instytucja ta pomaga takim osobom wykorzystując własne uprawnienia i możliwości. Instytucja ta współpracuje z wieloma organizacjami społecznymi jak i pozarządowymi czy Kościołem. Fundamentalnym zadaniem takiej instytucji jest zapewnienie najważniejszych potrzeb rodzinie, tj. bytowe (miejsce zamieszkania, wyżywienie, odzież), opiekuńcze (pielęgnacja, udzielanie pomocy w kwestiach osobistych) i wspomagające (psychoedukacja, nawiązanie nowych znajomości). Oprócz w/w zadania pomocy społecznej, ważną rolę odgrywa również zapewnienie godnego życia w odpowiednich warunkach jak również przeciwdziałanie rodzącym się trudnym sytuacjom życiowym. Taką pomoc mogą otrzymać osoby w wyniku ciężkiej choroby, do której należy zaliczyć: chorobę Parkinsona, chorobę Alzheimera, padaczkę. Aby prawidłowo były realizowane zadania pomocy społecznej, nadzór sprawują jednostki samorządu terytorialnego oraz organy administracji rządowej.

butterfly-1127666__340Kto może się starać o świadczenia? – Świadczenia takie przysługują osobom samotnym, których dochód nie przekracza 542,00zł; członkowi rodziny, którego dochód nie może wynosić powyżej 456,00zł; rodzinie, której dochód nie przekracza kwoty, która jest iloczynem liczby członków rodziny jak i kwoty przypadającej na jedną osobę, czyli 456,00zł.

O jakie świadczenia mogą się starać osoby chore? – Pierwszym elementem jest zasiłek okresowy bądź celowy. Zasiłek okresowy przysługuje osobie z długotrwałą chorobą, niepełnosprawnością, bezrobociem czy możliwością nabycia uprawnień do świadczeń z innych struktur zabezpieczenia społecznego. Kwota takiego zasiłku nie może być niższa niż 20,00zł na miesiąc. Biorąc pod uwagę osoby samotnie zamieszkałe bądź rodzinę, kwota ta stanowi 50% różnicy pomiędzy kryterium dochodowym a dochodem osoby samotnej/rodziny. Z kolei zasiłek celowy przyznawany jest na potrzeby bytowe oraz na pokrycie całości bądź części kosztów związanych z leczeniem, lekami, żywnością, odzieżą itp. Kwota takiego zasiłku zależy od kwestii finansowych danego ośrodka pomocy społecznej. O taki zasiłek mogą starać się osoby samotnie gospodarujące, których dochód nie przekracza 542,00zł; rodzina z niższym dochodem niż 456,00zł; osoby bezdomne, osoby bądź rodzina, która doświadczyła klęski żywiołowej bądź zdarzenia losowego. W szczególnych przypadkach osoby, których dochód przekracza kryterium dochodowe, mogą starać się o specjalny zasiłek celowy, który ma dwie składowe: albo będzie podlegał zwrotowi całości bądź części kwoty zasiłku albo nie będzie podlegał zwrotowi, gdy nie będzie przekraczać dochodu.

W jakich sytuacjach można umieścić osobę w Domu Pomocy Społecznej? – W sytuacji, gdy osoba wymaga całodobowej opieki w wyniku wieku podeszłego, choroby, niepełnosprawności, braku samodzielności w codziennym funkcjonowaniu bądź rodzina pacjenta/pacjentki nie jest w stanie zapewnić dogodnych usług opiekuńczych. Umieszczenie osoby wymaga potwierdzenia odpowiednią dokumentację ZUS oraz przeprowadzenie wywiadu środowiskowego. Osobę chorą należy umieścić w najbliższym ośrodku pomocy społecznej. Termin oczekiwania to ponad 3 miesiące. Jednakże termin ten może być krótszy, gdy osoba starająca się o miejsce w DPS podpisze wniosek o umieszczenie ją w ośrodku, który jest najbliżej lokalizacji miejsca zamieszkania rodziny.

Rodzaje domów pomocy społecznej:

  • publiczne -> prowadzone przez samorządy terytorialne;
  • prywatne -> prowadzone przez osoby fizyczne jako działalność gospodarcza;
  • społeczne -> prowadzone przez instytucje społeczne tj. fundacje, stowarzyszenia, kościoły.

banner-1090835__340Jakie dokumenty są potrzebne do umieszczenia osoby w DPS? – Najważniejszym elementem jest złożenie wniosku do ośrodka ze względu na obszar zamieszkania osoby rozważającej decyzję o umieszczeniu w domu pomocy społecznej. Taki wniosek może złożyć osoba zainteresowana oraz rodzina zainteresowanej jak również Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie czy ustanowiony opiekun. Do wniosku należy dołączyć zaświadczenia lekarskie, zaświadczenie dot. wysokości emerytury/renty, zgodę na ponoszenie wszelkich opłat oraz decyzję dot. przyznania zasiłku stałego osobie zainteresowanej. Gdy taka dokumentacja dotrze do ośrodka, pracownik musi przeprowadzić wywiad środowiskowy, mający na celu sprawdzenie zawartych informacji oraz sytuacji rodzinnej i osobistej osoby zainteresowanej. Po zapoznaniu się z wszelką dokumentacją, ośrodek podejmuje decyzję o skierowaniu osoby zainteresowanej do ośrodka pomocy społecznej. Zgromadzona dokumentacja dostarczana jest do PCPR, gdyż to ona wydaje ostateczną decyzje o umieszczeniu osoby w ośrodku.

Istnieją również dzienne domy pomocy społecznej, które działają na zasadzie, iż osoba chora za dnia przebywa w ośrodku, a noce spędza w swoim domu. Taka osoba przebywająca w ośrodku otrzymuje posiłki, opiekę pielęgniarską. Ważne, aby osoba chora miała kontakt z personelem oraz potrafiła wykonać w sposób samodzielny niektóre rzeczy, np. spożycie posiłku.

Czy możliwe jest umieszczenie osoby w ośrodku bez jej zgody? – Możliwe jest, jeśli istnieje taka konieczność. Osoba ubezwłasnowolniona, która nie jest w stanie podejmować racjonalnych decyzji, decyzji dotyczących własnej osoby, może zostać umieszczona bez jej zgody w ośrodku. Jednakże zgodę taką wydaje sąd opiekuńczy. Wniosek taki może złożyć kurator bądź opiekun osoby ubezwłasnowolnionej, jednakże to wszystko zależy od rodzaju ubezwłasnowolnienia. W przypadku ubezwłasnowolnienia całkowitego bądź częściowego zgodę taką wyrażają wspomniane wcześniej osoby.  Innym rozwiązaniem jest złożenie wniosku do sądu o umieszczenie osoby chorej w ośrodku pomocy społecznej przez dyrektora ośrodka bądź dyrektora szpitala psychiatrycznego. Jednakże najpierw ma miejsce zbadanie sytuacji rodzinnej i zdrowotnej osoby chorej.

Umieszczenie bliskiej osoby w ośrodku pomocy społecznej jest trudną decyzja dla rodziny. Dlatego zanim podejmiemy taką decyzję, powinniśmy przeanalizować wszystkie aspekty takiej sytuacji, tj. analiza potrzeb chorego, analiza stadium choroby, analiza gwarantowanej opieki ze strony ośrodka. Należy również brać pod uwagę fakt, iż ośrodki takie nie są dostępne od ręki. Sama procedura wydania decyzji trwa kilka miesięcy. Inaczej przedstawia się sytuacja w prywatnych domach pomocy społecznej, gdzie chorego można umieścić natychmiast, jeżeli są tylko wolne miejsca. Ośrodki pomocy społecznej powinny zapewniać odpowiedni poziom standardów opiekuńczych, higienicznych i sanitarnych. Jednakże najważniejszym zagadnieniem jest kwestia bezpieczeństwa. Należy również pamiętać, że do ośrodka trafiają osoby z różnymi chorobami (Parkinson, Alzheimer, padaczka), dlatego przede wszystkim takie osoby należy mieć na uwadze.

Rehabilitacja zaburzeń mowy w chorobie Parkinsona

Choroba Parkinsona zazwyczaj dotyka osoby w wieku 40-60 lat. Jest to to zwyrodnieniowa choroba OUN. Fundamentalnym czynnikiem odpowiedzialnym za wystąpienie choroby jest mała ilość dopaminy, czyli substancji, przyczyniającej się do przesyłania informacji pomiędzy komórkami nerwowymi. Jednym z wielu objawów tej choroby są zaburzenia mowy w postaci wypowiadania słów poprzez nosowy głos o słabej intensywności, co przekłada się na ?ubóstwo? mimiki twarzy. Takie zaburzenia wynikają z upośledzenia mięśni krtani, zmniejszenia pojemności płuc oraz obniżenia napędu psychoruchowego. india-1129953__340Typowym objawem towarzyszącym tej chorobie jest ściszenie głosu, które charakteryzuje się powolną, przerywaną mową, występującą chrypą w głosie. Innym objawem choroby Parkinsona jest zwiotczenie mięśni twarzy, przez co chory ma tendencję do ślinienia. Kluczową rolę odgrywa tu rehabilitacja mięśni twarzy, mająca na celu poprawę funkcjonowania aparatu mowy poprzez wykonywanie ćwiczeń w postaci artykulacji, masażu twarzy, wszelakich technik usprawniających oddychanie czy pracę żuchwy. 

Terapia mowy sprawi, że zwiększy się siła głosu, a zmniejszy napięcie twarzy, a tym samym poprawi modulację głosu i artykulację. To wszystko będzie możliwe, gdy zacznie się ćwiczyć. Ćwiczenia będą dotyczyć ćwiczeń oddechowych, ćwiczeń mięśni twarzy oraz ćwiczeń fonacji. Jednakże nie możemy zapomnieć o ruchu, gdyż to dzięki niemu jesteśmy w stanie oddychać całymi płucami. Zdarza się, że pacjenci oddychają zbyt płytko, przez co powoduje niedotlenienie. Oddychając głęboko, nasze ciało jest sprawniejsze i odporne.

Odpowiednie oddychanie przyczynia się do lepszego funkcjonowania organizmu. Dlatego warto wyróżnić dwie techniki prawidłowego oddychania. Pierwsza z nich jest oddychanie dolno-żebrowe. Jest to taki rodzaj oddychania, który podczas wdechu nie unosi naszej klatki piersiowej ku górze. Unoszą się tylko dolne żebra. Drugą techniką jest oddychanie całościowe, które swym zasięgiem sięga do wszystkich części płuc. Jest to metoda korzystna, jednakże dość trudna. Dlatego rehabilitacja powinna być dostosowana do danego schorzenia i odbywać się pod okiem specjalisty.

Mimika twarzy czy modulacja głosu również jest bardzo istotna. Inaczej odbierają nas ludzie, gdy się z nimi witamy z uśmiechem na twarzy, a inaczej ze smutkiem zarysowanym na twarzy. W chorobie Parkinsona mimika twarzy przypomina maskę, przez co przekaz jest zniekształcony. Pomocny może okazać się masaż twarzy, który można zastosować, gdy na twarzy nie ma zmian dermatologicznych. Podczas takiego masażu, nie używa się oliwki.

Wargi również wymagają rehabilitacji, gdyż w chorobie Parkinsona są one upośledzone, a przecież to wargi wpływają na to, abyśmy wyraźnie się komunikowali.

Z kolei język również odgrywa ważną rolę w rehabilitacji, gdyż odpowiada za kubki smakowe, czucie, połykanie, żucie czy mowę.

Artykulacja przyczynia się do tworzenia dźwięków. Jednakże w tej chorobie sprawia, że mowa może być zniekształcona jak i słabnąć. Dzieje się to poprzez zbyt duże nasilenie mięśni krtani, przez co ich aktywność ulega obniżeniu. W chorobie tej pogorszeniu mogą ulec struny głosowe, mięśnie języka i ust.

1mZjnTA-750x420Istotne jest, aby pacjent wykonywał ćwiczenia chętnie, aby nie był zmuszany do nich. Ćwiczenia należy wykonywać, gdy pacjent jest rozluźniony i wypoczęty. Na początek można zacząć od niewielkiej ilości ćwiczeń, po czym stopniowo dodawać większą partię. Efekty przynoszą ćwiczenia, które wykonuje się dwa razy dziennie po 15 minut.

Syndrom Piotrusia Pana

Pierwszą rzucającą się w oczy charakterystyczną cechą tego syndromu jest sprzeczność pomiędzy wiekiem a dojrzałością. Problem ten ujawnia się we wczesnym wieku. Dlatego im lepszy kontakt z taką osobą, tym większa szansa, że zapobiegniemy jego rozwojowi.

Jak rozpoznać taki syndrom? Syndrom ten przebiega na trzystopniowej płaszczyźnie. Rozpoznanie musi być obiektywne, tworzy nastawienie bezosobowe, które jest zgodne z charakterystyką przedstawioną w podręczniku psychologicznym. Istotną kwestią jest ustalenie pola obserwacji, tj. dom, środowisko, miejsce pracy czy sąsiedztwo. W sytuacji, gdy ma się do czynienia z łatwością nawiązywania kontaktów, można dostrzec ten syndrom. Szczególnie jeśli widzimy taką osobę na zebraniu, w sklepie, biurze. Zdarza się, że idealni obserwatorzy widzą ten syndrom w swoim synu, z kolei zakochana kobieta widzi go w mężczyźnie, którego obdarza uczuciem. A błyskotliwy mężczyzna może nawet dostrzec go we własnym odbiciu w lustrze. Drugą kwestią, również dość istotną jest przejęcie roli detektywa społecznego. Do tego pomocna jest poniższa charakterystyka. Z kolei trzecią kwestią jest przejęcie roli detektywa psychologicznego, ale o tym za chwilę. fb8bccd764bf6e3dbd6aaa403789c367

Wiek: 12-50 lat

Status społeczny: klasy średnie i wyższe

Objawy według poszczególnego przedziału wiekowego:

Wiek 12-17: rozwijają się objawy w postaci: niepokoju, nieodpowiedzialności, osamotnienia i konfliktu ról seksualnych;

Wiek 18-22: niechęć dorastania objawiająca się narcyzmem i szowinizmem;

Wiek 23-25: faza ostrego kryzysu, w którym osoba uskarża się na brak zadowolenia z życia;

Wiek 26-30: cierpienia doznawane w sposób uporczywy; a tym samym wchodzenie w dorosłe role;

Wiek 31-45: Piotruś Pan zawarł związek małżeński, ma dzieci, jest spełniony zawodowo, jednakże poziom nadziei ulega znacznemu pogorszenie, przez co swoje życie odbiera za nudne, nieurozmaicone;

Wiek ponad 45: nasilająca depresja wraz z pobudliwością ze względu na wkraczanie w wiek przekwitania. Może wystąpić bunt wobec przeciętnego, jednostajnego życia, z jednoczesną próbą odzyskania wieku młodzieńczego;

Wrażenie ogólne: osoby, które nie znają osoby z syndromem mogą spostrzegać ją jako miłego i ułożonego człowieka. Robi dobre pierwsze wrażenie;

Status finansowy: samowystarczalność jest dla niego pojęciem obcym. W wieku dwudziestu kilku lat żyje z rodzicami, oni go utrzymują. Wyciąga pieniądze od rodziców. Gdy dorasta i jest już niezależny finansowo, niestety jest bardzo skąpy. Jednakże na swoje zachcianki nie żałuje;

Stan cywilny: ślub w wieku poniżej 25 roku życia. Zazwyczaj poszukują kobiet dużo młodszych od siebie lub niedojrzałych. Dopiero po ślubie żona Piotrusia Pana widzi, że musi go trzymać krótko. Z kolei dla Piotrusia bardziej liczy się towarzystwo znajomych niż swojej żony;

Wykształcenie: chwiejny pod tym względem, ma dylemat czy pójść na studia. Nie kończy szkoły w wyznaczonym terminie. Kiedy już zdobywa wykształcenie, nie jest z tego powodu szczęśliwy. Uważa, że stać go na więcej. Odbierany przez otoczenie jako osoba nie potrafiącą wykorzystać swoich możliwości;

Życiorys zawodowy: początki są pełne zawirowań. Piotruś podjął pracę głównie z przymusu. Marzy o zrobieniu kariery niewymagającej wysiłku. Z łatwością rezygnuje z zajęć, które uzna za niegodne. Ma duże trudności z podjęciem decyzji, co przekłada się na trudności w znalezieniu pracy. Wraz z wiekiem rośnie jego chęć do pracy. Wtedy ma się do czynienia z pracoholikiem. Dużo wymaga nie tylko od siebie ale również od innych współpracowników. Jednakże dręczy go poczucie, że zajęcia jakie wykonuje nie są odpowiednie dla niego;

Zainteresowania: jedynym zainteresowaniem jest życie towarzyskie – ciągłe imprezy, popisywanie się w rozgrywkach sportowych. Im jest straszy, tym więcej wysiłku w to wkłada;

Rodzina: jest to osoba będąca najstarszym synem w rodzinie. Jego rodzicom dobrze się układa. Matka zajmuje się domem, a ojciec zazwyczaj pełni role urzędnicze. Z przyczyn finansowych matka może podjąć pracę, jednakże nie marzy o karierze zawodowej;

Wspomniana powyżej kwestia przejęcia roli detektywa psychologicznego wiąże się z wewnętrznym życiem Piotrusia Pana, które należy odnieść do poniższej charakterystyki składającej się z siedmiu cech widocznych w każdym okresie życia, jednakże najbardziej – w okresie kryzysu.

Zablokowanie emocji: gniew utożsamiany jest ze wściekłością, a radość nacechowana jest histerią. Z kolei uczucie rozczarowania sprawia, że Piotruś Pan rozczula się nad sobą. Jego emocje są poskromione, w pewnym momencie dochodzi do tego, że nie wie co czuje.

Odwlekanie decyzji: osoby młodsze starają się odwlekać podjęcie decyzji, do momentu, kiedy nie zostaną przyparci do muru. Nie mają sprecyzowanych celów ani planów na życie. Najczęściej używają słowa ?nie wiem?, gdyż w ten sposób bronią się przed krytyką. Gdy dorosną zaczynają żałować, iż zwlekali z niektórymi sprawami. Doświadczają poczucia winy i próbują zrekompensować swoje niezdecydowanie nadmiernym działaniem. Są to osoby, które nie potrafią się odprężyć.

df68f25cc921b7d27cc9106b5dbf4558Niewydolność społeczna: trudno mu nawiązać relacje, dlatego też nie ma dużo przyjaciół. Gdy był młodszy często poszukiwał przypadkowych przyjaciół, którzy chcieli go w pewien sposób wykorzystać. Robi tak, gdyż uważa, że jest to dużo łatwiejsze niż okazywanie uczuć. Czuje się osamotniony i boi się, że zostanie skazany na siebie.

Myślenie magiczne: tego typu myślenie sprawia, że obce jest mu słowo ?przepraszam?. Uważa, że takie myślenie ochroni go przed nieodzownością radzenia sobie z niewydolnością społeczną jak również z emocjami. Dzieje się tak, gdyż bez trudu przychodzi mu obwiniać innych za własne uchybienia.

Odrzucenie matki: jego frustracja sprawia, że ma obojętny stosunek do matki. Osoby dotknięte tym syndromem, często próbują uwolnić się od wpływu matki, jednakże gdy do tego dojdzie, winią się za to. Dlatego ich relacje z matką są pełne napięcia, które splatają się z chwilami czułości. Jako nastolatki próbowali wzbudzić litość w matce, aby uzyskać pewne korzyści. Osoby starsze winią się za wyrządzone krzywdy i przykrości matce.

Odrzucenie ojca: Piotruś Pan pragnie miłości i akceptacji ze strony ojca, jednakże nie pozwala do tego dopuścić. Czuje się odtrącony przez ojca. Osoby starsze gloryfikują postać ojca, mimo iż nie potrafią zrozumieć pewnych zakazów stosowanych przez niego jak i popełnianych błędów. Jego problem z ustosunkowaniem się do autorytetów wynika z odrzucenia jakie doświadczył ze strony ojca.

Odrzucenie seksu: ma to związek z niewydolnością społeczną. Gdy nadchodzi okres przekwitania osoby z syndromem poszukują wymarzonej partnerki. Jednakże ich infantylność jak i sztywność sprawiają, że to odstrasza dziewczyny. W wyniku tego rodzi się lęk przed odrzuceniem, który sprawia, że przybiera on maskę bezdusznego silnego mężczyzny. Z racji tego, iż nigdy nie współżył, próbował to zamaskować, przybierając postawę erotomana. Gdy jednak dojdzie do zbliżenia może zagłębić się w kolejną skrajność, jaką jest odbywanie stosunków z zainteresowanymi dziewczynami, w celu udowodnienia swojej potencji. Gdy podejmie decyzje o byciu z jedną partnerką, całkowicie się od niej uzależnia.

Piotruś Pan to mężczyzna, który nigdy nie dorósł. Będąc z kobietą niezależną w dużym stopniu może doświadczać gniewu. Dlatego potrzebuje partnerki, która uzależni się od niego, dzięki czemu będzie się czuł opiekuńczy. Jest marzycielem, który chciałby spotkać dziewczynę równie wrażliwą jak on, jednakże ukrywa to przed przyjaciółmi, aby nie uznali go za słabeusza.