Urojenia to nieprawidłowe stwierdzenia, które chory wypowiada z głębokim przekonaniem o ich prawdziwości, których sam nie koryguje mimo oczywistych dowodów ich błędności. Urojenia dotyczą wyłącznie osoby chorej, są niezgodne z prawami logiki i rzeczywistości. Występują przede wszystkim w chorobach psychicznych, typu schizofrenia. Można wyróżnić różnego rodzaju urojenia: prześladowcze (paranoidalne, owładnięcia, zazdrości); wielkościowe (bogactwa czy objawienia przez Boga) oraz depresyjne w postaci samoponiżenia czy hipochondryczne, mówiące o przesadnej trosce o własne zdrowie.
Osoby z zaburzeniami urojeniowymi często zadają sobie pytanie, dlaczego to akurat ich spotkało. Podobnie dzieje się w przypadku osób najbliższych. Lekarz diagnozując zaburzenia urojeniowe uwzględnia wiele czynników, które najprawdopodobniej są przyczyną urojeń. Do takich można zaliczyć czynniki biologiczne, psychologiczne czy społeczne.
W momencie kiedy pacjent doświadcza lęku, niepokoju, braku siły we własne możliwości oraz myśli samobójczych powinien udać się do lekarza specjalisty. Jednakże osoba taka często nie odczuwa swojej choroby i potrzeby leczenia. Nie można jej zmusić ani zaciągnąć siła, gdyż odniesie to odwrotny efekt. Osoba taka sama musi zaakceptować swoją chorobę oraz uświadomić, że potrzebuje pomocy – wtedy leczenie przyniesie pożądane rezultaty.
Aby leczenie okazało się skuteczne należy psychoedukować pacjenta, czyli przekazywać mu informację dotyczące jego choroby, objawów, rozwoju jak również pozytywnych efektów systematycznego leczenia. Oprócz psychoedukacji ważną rolę odgrywa także psychoterapia jak również stosowanie leków przeciwpsychotycznych w trakcie trwania choroby i po ustąpieniu dolegliwości. Nie należy przerwać przyjmowania leków ze względu na chwilowe polepszenie stanu zdrowia, gdyż na pożądane efekty trzeba czekać nawet do kilku tygodni.
Omamy to nierealne, nieistniejące wizje bądź odbiory głosów, smaków, zapachów, to dostrzeganie różnego rodzaju zjawisk, które w rzeczywistości nie miały miejsca, np. osoba widzi przysłowiowe białe myszki, słyszy głosy. Halucynacje są typowe dla zaburzeń afektywnych dwubiegunowych oraz schizofrenii. Wyróżniamy omamy słuchowe, wzrokowe, czuciowe, somatyczne, węchowe, smakowe jak również odruchowe, psychiczne czy pseudohalucynacje. Te ostatnie charakteryzują się brakiem obiektywności. Odbywa się to na zasadzie, że osoba chora słyszy przekazywane myśli przez jakąś obcą osobę, te myśli roznoszą się jak echo. Innym rodzajem halucynacji jest zespół Otella, któremu towarzyszą trudności z pamięcią i myśleniem oraz zaburzenia świadomości. Dotyczy pacjentów uzależnionych od alkoholu bądź osób, które zaprzestały spożywania alkoholu.
Leczenie halucynacji polega na zażywaniu leków przeciwpsychotycznych i uspokajających oraz pobycie pacjenta w szpitalu psychiatrycznym ze względu na bezpieczeństwo swoje i otoczenia.
About the author