Category Archive Pomoc

Gwałt – jak wyjść z ciężkiej traumy?

Podręcznikowa definicja określa gwałt  jako odbycie stosunku fizycznego wbrew woli drugiej osoby, przy użyciu siły, groźby czy też zastraszenia. Niesie on za sobą upokorzenie i zdegradowanie ofiary do poziomu obiektu, mającego zaspokoić potrzebę fizycznego obcowania na którym można wyładować swoją złość, agresję, siłę czy zamiłowanie do przemocy. Gwałt niesie za sobą nie tylko traumę psychiczną ale również fizyczną. Jak ofiara gwałtu może sobie pomóc? Gdzie może szukać pomocy i jak poradzić sobie z największą życiową traumą? Dowiesz się tego, czytając poniższy artykuł.  

 

1. Pierwsza reakcja po gwałcie

Trauma zgwałcenia jest odmianą stresu pourazowego i składa się z trzech faz:

  • ostrej reakcji pourazowejmoże trwać od kilku dni do nawet kilku tygodni po gwałcie,
  • dostosowaniu – jest to próba powrotu do normalnego życia,
  • renormalizacji – ofiary gwałtu traktują ten rodzaj napaści seksualnej jako jedno z doświadczeń życiowych.

W przypadku ostrej reakcji pourazowej należy zaznaczyć, iż nie ma jednej, określonej reakcji na gwałt. W większości przypadków jednak wyróżnić można trzy typowe rodzaje zachowań. W pierwszym momencie ofiara doznaje ataku histerii, płaczu, niepohamowanego lęku (zachowania ekspresyjne). Zdarza się że kobieta w pierwszej fazie, zdaje się być pozbawiona wszelkich emocji (zachowania kontrolowane) lub jest całkowicie zdezorientowana, nie wie co się stało i zachowuje się jak po wybudzeniu z głębokiego transu (szok, niedowierzanie). 

W ostrej reakcji pourazowej kobietom bardzo często towarzyszą także takie zachowania jak obsesyjne mycie się, wymioty, nudności, otępienie, osłabiona czujność, zaburzenia pamięci.

Przy fazie drugiej czyli dostosowaniu, kobieta czuje wewnętrzny zamęt. Etap ten może trwać miesiącami, a nawet latami. Ofiary gwałtu starają się bagatelizować całą sytuację, udając że wszystko jest w porządku i nic się nie wydarzyło. Potrafią tłumić w sobie całe zajście i nie mówić o tym nikomu. Są jednak i takie przypadki w których poszkodowane kobiety ciągną w przeciwną stronę to znaczy bardzo dramatyzują, nie potrafią przestać o tym myśleć ani mówić. Ciągle analizują zaistniałą sytuację, szukają jej przyczyny, starają znaleźć wyjaśnienie, dlaczego do tego doszło. Często też stosują się do ucieczki jak wyprowadzenie do innego miasta, zerwanie wszelkich dotychczasowych kontaktów, zmiana pracy, zmiana wyglądu a nawet zmiana nazwiska. 

Z kolei w przypadku renormalizacji, ofiary gwałtu sprowadzają ten rodzaj napaści na poziom zwykłego doświadczenia życiowego na którym nie skupiają większej uwagi. W tej fazie ofiara dystansuje się do tego wydarzenia, nie ma poczucia wstydu, ani nie czuje się winna. 

Generalnie ofiarom przemocy seksualnej towarzyszy ogólne pogorszenie stanu zdrowia. Pokrzywdzone kobiety stają się na ogół:

  • lękliwe, 
  • odczuwają ciągły strach i niepokój, 
  • czują się bezradne, 
  • są nadmiernie czujne, 
  • wpadają w depresję,
  • pogorszeniu ulegają ich dotychczasowe kontakty w rodzinie oraz z najbliższymi osobami,
  • pojawiają się wahania nastroju, 
  • wrogość, 
  • agresja, 
  • zaburzenia snu, 
  • koszmary senne, 
  • samookaleczenia, 
  • sięganie po różnego rodzaju używki i leki. 

Jednak powszechną reakcją obronną podczas przechodzenia traumy jest wszechobecny lęk i nieufność. Kobieta nie chce nigdzie chodzić ani przebywać sama, czuje strach a nawet obrzydzenie w stosunku do mężczyzn, boi się bliskości w jakiejkolwiek postaci, nie pozwala się dotknąć, ani stać zbyt blisko siebie. Boi się obcych ludzi a czasem, kiedy strach i lęk przejęły kontrolę nad umysłem, kobieta potrafi w ogóle nie wychodzić z domu, nie odbierać telefonów i nie dawać znaków życia. Najchętniej zapadłaby się pod ziemię.

 

2. Jak reaguje rodzina i najbliżsi?

Reakcja najbliższych na gwałt ma istotny wpływ na to, jak pokrzywdzona kobieta poradzi sobie z zaistniałą sytuacją i późniejszą traumą. Rodzina i najbliższe otoczenie przeważnie jest wstrząśnięta i zszokowana. Towarzyszy im nie mniejsza złość, ból, frustracja i trudność z pogodzeniem się z faktem, że ktoś skrzywdził bliską im osobę. Czasem nie wiedzą w tym wszystkim, jak należy pomóc pokrzywdzonej i  jak z nią rozmawiać. Boją się poruszać ten temat gdyż nie chcą poruszać lawiny traumatycznych wspomnień. Często też rodzice, rodzeństwo, mąż czy najbliższa przyjaciółka obwiniają siebie za całe zajście i nie umieją wybaczyć sobie, że nie zapobiegli tragedii. 

Zdarza się że reakcja otoczenia ma zgoła inne oblicze i potrafi obwiniać samą poszkodowaną. Ofiara gwałtu słyszy takie wymówki jak “Po co tam poszłaś?!”, “Jakbyś Nas posłuchała, to nic by się nie stało!”, “Skoro się tak ubrałaś, to się nie dziw że tak się stało!” i wiele podobnych. To oczywiście można śmiało zaliczyć do przypadków patologicznych, kiedy to rodzina i najbliżsi zamiast być wsparciem dla poszkodowanej, tylko bardziej pogłębiają jej traumę i zagubienie.  

 

 

3. Gdzie ofiara gwałtu może szukać pomocy?

Bardzo ważna jest pomoc udzielona bezpośrednio po zgwałceniu. Kobieta powinna niezwłocznie zgłosić się na pogotowie, na policję lub do ośrodka interwencji kryzysowej. Niezwykle istotne jest aby kobieta bezpośrednio po napaści zgłosiła się na pogotowie, gdzie zostanie jej udzielona pomoc w szerokim zakresie. Obejmuje ona m.in. badanie w kierunku wykluczenia ciąży, zakażeń przenoszonych drogą płciową oraz zabezpieczenia ewentualnych śladów dokonanego czynu.

 Ponadto na pogotowiu ratunkowym pokrzywdzona kobieta otrzyma nie tylko fachową opiekę i pomoc medyczną, ale może tam porozmawiać z ludźmi którzy wytłumaczą jej że nie jest winna temu, co się wydarzyło. To pomoże w  utwierdzeniu jej w przekonaniu że osoba która ją skrzywdziła, popełniła poważne przestępstwo za które musi odpowiedzieć. Kobiecie zostanie udzielona pomoc psychologiczna a także prawna dzięki której, może ustalić dalsze postępowanie.  

Należy również poinformować organy ścigania które dzięki szybkiemu zgłoszeniu, mają większą szansę na złapanie winowajcy i postawienie go przed sądem.

 

4. Jak wygląda leczenie traumy po gwałcie?

Powrót do pełni zdrowia zarówno fizycznego jak i psychicznego, jest powolnym procesem. Nie jest ani łatwy, ani bezbolesny. Aby wyleczyć traumę po gwałcie, ofiara musi wyrzucić z siebie całą złość i wszystkie złe emocje, które w niej siedzą a co za tym idzie, musi o tym opowiedzieć i tym samym wrócić pamięcią do traumatycznych zdarzeń. Jest to jednak konieczne aby mieć poczucie, że jest rozumiana. Nie da się jasno określić ile taka terapia może potrwać, to jest kwestia indywidualna. Leczenie nie sprawi, że gwałt zacznie być traktowany tak, jakby nigdy nie miał miejsca. Terapia ma za zadanie pomóc kobiecie w oswojeniu się z tym wydarzeniem i nauczyć się z tym żyć. Polega na pokazaniu skuteczniejszych sposobów w radzeniu sobie z tym wydarzeniem i na uwolnieniu się od lęku. 

Schizofrenia – charakterystyka i metody leczenia

Schizofrenia to zaburzenie psychiczne charakteryzujące się błędnym postrzeganiem rzeczywistości i niestety, często prowadzącym do psychozy. Można śmiało pokusić się o stwierdzenie, że schizofrenia należy do chorób cywilizacyjnych i dotyka zarówno kobiety, jak i mężczyzn. To niezwykle trudne i złożone zaburzenie psychiczne które wymaga odpowiedniego podejścia zarówno od strony terapeuty, jak i rodziny chorego. Jak przejawia się schizofrenia, jakie są jej objawy i jak sobie z nią radzić, przeczytasz w poniższym artykule.

 

1. Ogólna charakterystyka schizofrenii

W tym miejscu należy zaznaczyć iż nie jest ona jedną chorobą. Schizofrenia to cała grupa zaburzeń funkcjonowania mózgu, o podobnych mechanizmach powstawania, które  określane są jedną i wspólną nazwą. Jest niestety często nadużywana a w odbiorze społecznym, osoba cierpiąca na szereg zaburzeń psychicznych które wrzuca się do jednego worka pod nazwą “schizofrenia”, odbierana jest jako poważnie chora psychicznie i niebezpieczna. Ale od początku.

Schizofrenia to przewlekła choroba, którą można i koniecznie trzeba leczyć. Kwalifikuje się ją do zaburzeń psychotycznych (tzw. psychoz), czyli nieadekwatnym postrzeganiem i przeżywaniem rzeczywistości, niewłaściwym odbiorem oraz oceną rzeczywistości. Osoba cierpiąca na psychozę ma poważnie upośledzoną umiejętność krytycznej i realistycznej oceny własnej osoby, niewłaściwe postrzeganie otoczenia i problemy w relacji z innymi. Zdarza się nawet że chory w ogóle nie jest zdolny do funkcjonowania w społeczeństwie i nawiązywania kontaktów z innymi ludźmi. Wyróżnia się kilka postaci schizofrenii. W zależności od występujących objawów wyróżnia się schizofrenię paranoidalną, hebefreniczną, katatoniczną, prostą, rezydualną i niezróżnicowaną

Ryzyko zachorowania na schizofrenię w ciągu całego życia wynosi około 1%. Może ona wystąpić w równym stopniu u kobiet oraz mężczyzn. Najnowsze badania pokazują że najbardziej narażeni są młodzi ludzie ponieważ ponad połowa zachorowań przypada na grupę poniżej 30 roku życia. Dlatego mówi się, że jest to choroba młodych.

 

2. Jak rozwija się schizofrenia?

Początek schizofrenii dzieli się na kilka faz:

  • nagły/ostry – choroba rozwija się w ciągu kilku dni, 
  • szybki – kilka tygodni,
  • stopniowy – kiedy objawy narastają powoli przez kilka miesięcy, a nawet lat. 

Kiedy choroba rozwija się nagle, najczęściej nie budzi wcześniej żadnych podejrzeń ani rodziny i najbliższych, ani samego chorego. Kiedy ktoś zauważa niepokojące zachowania i objawy choroby, wówczas rodzina chce jak najszybciej szukać pomocy lekarskiej często wbrew woli chorego, który nie widzi w swoim zachowaniu niczego złego. Jeżeli choroba rozwija się stopniowo to w tym wypadku najbliżsi często widzą zmiany w zachowaniu które budzą niepokój jednak próbują wypierać myśl o chorobie i znajdują szereg wytłumaczeń dla określonego zachowania. 

Schizofrenia to choroba przewlekła a jej leczenie trwa kilka, kilkanaście lat lub do końca życia. Przebieg schizofrenii może być liniowy czyli ciągły, stopniowy i postępujący. Może przebiegać falująco to znaczy epizodycznie, z okresami nasilenia objawów chorobowych i powrotów do pełnego lub częściowego zdrowia, co nazywane jest remisja pełną lub niepełną. W okresach remisji pełnej objawy chorobowe nie występują natomiast w przypadku remisji niepełnej, ich nasilenie jest nieznaczne.

 

3. Jak zachowuje się osoba chora na schizofrenię?

U każdego chorego ma ona inny przebieg ale najogólniej rzecz ujmując, pacjent stopniowo wycofuje się z życia, staje się coraz bardziej podejrzliwy, nieufny, zamyka się w sobie, unika relacji z ludźmi a nawet z najbliższymi mu osobami, przestaje wychodzić z domu, wycofuje się z życia społecznego i życia w ogóle. Wynika to z narastającego poziomu lęku, a także ze stopniowej utraty zainteresowania światem zewnętrznym. Można zaobserwować również takie zachowania jak nieadekwatne do sytuacji wypowiedzi, pogłębiająca się obojętność chorego na różne aspekty i problemy.

 

 

4. Jakie są najczęstsze objawy schizofrenii?

Wyróżnia się kilka rodzajów objawów sugerujących że chory cierpi na schizofrenię: 

  • objawy pozytywne
  • objawy negatywne,
  • zaburzenia poznawcze,
  • zaburzenia afektu,
  • objawy dezorganizacji psychicznej.

Objawy pozytywne lub negatywne nie oznaczają wbrew, swojej nazwy, ani pozytywnego ani negatywnego wpływu na obraz i przebieg schizofrenii. Wskazują sposób postrzegania i przeżywania rzeczywistości przez chorego. Do objawów pozytywnych czyli tzw. wytwórczych schizofrenii należą przede wszystkim urojenia i omamy oraz tzw. pseudohalucynacje. Są to zaburzenia myślenia zniekształcające albo kreujące nową rzeczywistość. Chory widzi rzeczy lub wydarzenia, które w rzeczywistości nie istnieją, nigdy nie miały miejsca lub nieadekwatnie odbiera i przeżywa rzeczywistość. Co bardzo trudne w tym zakresie to że chory jest silnie przekonany do swoich odczuć, nikt nie jest w stanie mu wyjaśnić że się myli. Pacjent ślepo i mocno wierzy, że jego odczucia są prawdziwe, a osoby które starają się mu wytłumaczyć że się myli, uważa za swoich wrogów (lekarza, rodzinę, przyjaciół). 

Urojenia chorego mogą przybierać różny charakter:

  • urojenia ksobne polegające na przekonaniu chorego, że jest obserwowany i obgadywany, 
  • urojenia prześladowcze, chory ma poczucie, że jest śledzony, podsłuchiwany i wyszydzany, a ludzie z najbliższego otoczenia chcą go skrzywdzić, lub nawet zabić,
  • urojenia odsłonięcia, to dominujące przekonanie, że chory stał się ofiarą nacisków różnych osób, postaci lub nawet rzeczy, które zabierają jego myśli i sprawiają, że stają się znane i słyszalne dla innych lub konkretnie wybranej jednej osoby, 
  • urojenia oddziaływania, te z kolei polegają na przekonaniu pacjenta, że jego myśli, uczucia, ciało i zachowanie ulegają wpływowi innych osób lub rzeczy,
  • halucynacje (omamy) to zaburzenie spostrzegania które obejmuje zmysły wzroku, słuchu, smaku, węchu, dotyku, polegające na realistycznym odczuwaniu doznania zmysłowego, mimo że w otoczeniu nie ma bodźca lub obiektu, który to doznanie mógł wywołać,
  • halucynacje słuchu, chory słyszy różne głosy, dźwięki proste np. stukanie, szmery, drapanie lub złożone np. słowa, pełne zdania, które w rzeczywistości nie istnieją. Mogą to być głosy jednej lub kilku osób, męskie, żeńskie, dziecięce, trudne do odróżnienia lub układające się w wyraźnie słyszane przez chorego monologi lub dialogi. Głosy komentują jego zachowanie, mogą nakazywać wykonywanie różnych czynności i zadań. Szczególnej obserwacji wymaga pacjent, który słyszy głosy namawiające go do popełnienie samobójstwa lub zabójstwa, 
  • halucynacji wzrokowe, pacjent widzi różne kształty, rzeczy, osoby, tak naprawdę nie istnieją. Często chodzą w parze z halucynacjami słuchowymi,
  • pseudohalucynacje występują wtedy, kiedy chory nie słyszy głosów z zewnątrz, ale wewnątrz swojej głowy i może z nimi dyskutować, rozmawiać. 

Objawy negatywne mogą się przejawiać stopniowym wycofywaniem się z dotychczasowych aktywności  zarówno tych zawodowych, szkolnych,towarzyskich, porzucaniem swoich dotychczasowych hobby, pasji, zainteresowań oraz odsuwanie się od ludzi. Jest to całkowita utrata zainteresowań i wycofanie z życia społecznego. Może temu towarzyszyć zobojętnienie uczuciowe czy też tzw. afekt blady czyli zmniejszenie wyrażania emocji lub nawet brak ich wyrażania, upośledzenie zdolności do komunikacji z otoczeniem za pośrednictwem mimiki, gestów. 

Innymi objawami negatywnymi mogą być:

  • abulia czyli bezczynność, braku zdolności lub ograniczonej zdolności do planowania i podejmowania określonych,
  • anhedonia, zmniejszona zdolność lub brak zdolności do odczuwania przyjemności,
  • aspontaniczność, spadek lub utrata spontaniczności zachowań i uczuć,
  • bierność, apatia, zubożenie wypowiedzi, wypowiadanie się pojedynczymi słowami,  uboga treść, 
  • awolicja, brak własnej woli lub jej ograniczenie,
  • spowolnienie ruchowe, 
  • mniejsza dbałość o siebie.

Gdy mamy do czynienia z zaburzeniami poznawczymi, wówczas u chorego pojawiają się zaburzenia koncentracji, uwagi, różnego rodzaju zaburzenia pamięci, spadek inteligencji. Chory ma trudności ze skupieniem się na wykonywanych czynnościach, nie potrafi niczego zaplanować, ma problem z organizacją dnia. Nie pamięta tego, co przed chwilą zrobił, przeczytał, zobaczył, usłyszał czy powiedział.

Chorym przychodzi również zmagać się z zaburzeniami afektu czyli zaburzeniami nastroju. Towarzyszy im najczęściej smutek, żal, zmniejszenie lub utrata radości. Emocje te mogą być zgodne czyli adekwatne do realnych sytuacji lub chorobowych przeżyć psychotycznych lub nieadekwatne to znaczy niezgodne z przeżywanymi przez chorego treściami i wydarzeniami. Można do tego zaliczyć nadmierną wesołość, śmiech w sytuacjach ciężkich kiedy innym nie jest do śmiechu. Do innych zaburzeń nastroju należy depresja popsychotyczna. Określa się nią epizod depresji, który rozwija się w trakcie złagodzenia objawów lub po ustąpieniu ostrych objawów psychozy. U pacjentów zauważa się zwiększony smutek lub obojętność, zmniejszenie lub całkowity brak radości życia, utrata zainteresowań.W tym przypadku często pojawiają się u chorego myśli i tendencje samobójcze

Objawy dezorganizacji psychicznej obejmują proces myślenia chorego który ma trudności w zrozumieniu tego, co się wokół niego dzieje, nie rozumie postępowania ludzi, ich wypowiedzi. Również samo zachowania chorego wydaje się dziwaczne, nieadekwatne do sytuacji a nawet chaotyczne.

 

5. Rodzaje schizofrenii

Wyróżniamy następujące rodzaje schizofrenii:

  • Schizofrenia paranoidalna, dominują tu objawy pozytywne czyli wspomniane wcześniej urojenia i omamy,
  •  Schizofrenia hebefreniczna, w tym zakresie objawy choroby przejawiają się w dezorganizacji w zakresie myślenia, afektu oraz zachowania. Chory przejawia zachowania nieprzewidywalne, chaotyczne, infantylne, mowa wydaje się być rozkojarzona i kompletnie niezrozumiała dla otoczenia,
  •  Schizofrenia katatoniczna, przeważają tu stany osłupienia lub pobudzenia katatonicznego. Chory zazwyczaj nie nawiązuje kontaktu z otoczeniem, jest milczący, jest w stanie całkowitego osłupienia, zauważa się u niego takie zachowania jak bezruch i zastyganie w różnych pozycjach. Może również nagle przechodzić w stan bardzo silnego pobudzenia psychoruchowego,
  • Schizofrenia prosta, choroba rozwija się powoli, a objawy narastają stopniowo i powoli przyczyniają się do załamania linii życiowej, 
  • Schizofrenia rezydualna, objawy mają w miarę stabilne i niewielkie nasilenie, które utrzymuje się przez dłuższy czas, 
  • Schizofrenia niezróżnicowana, cechuje ją brak przewagi jednych objawów nad innymi oraz ich zmienność. To niezwykle trudny rodzaj schizofrenii który nie pozwala rozpoznać u pacjenta żadnej z pozostałych postaci schizofrenii.

6. Jakie są przyczyny występowania schizofrenii?

Zarówno pacjenci jak i ich rodziny często zadają pytanie – “dlaczego my?”, “dlaczego on?”. Na rozwój schizofrenii w umyśle ludzkim ma wpływa wiele czynników m.in. biologiczne, genetyczne, psychologiczne, społeczne oraz środowiskowe. Ryzyko zachorowania jest większe w rodzinach, w których u krewnych pierwszego stopnia tzn. u rodzicach, rodzeństwa lub dzieci rozpoznano schizofrenię. Ryzyko zachorowania jest bardzo zróżnicowane ponieważ uzależnione jest od tego, który z członków najbliżej rodziny jest chory. Jeżeli przykładowo na schizofrenię chorują oboje rodziców, wówczas ryzyko zachorowania dziecka jest bardzo wysokie i prawdopodobne. 

7. Jakie są sposoby leczenia schizofrenii?

Terapia obejmuje leczenie zaostrzeń choroby oraz zapobieganie nawrotom i zaostrzeniom. Leczenie ma charakter kompleksowy i obejmuje farmakoterapię, psychoedukację, psychoterapię, terapię zajęciową oraz formy terapii koniecznych do zastosowania w określonym przypadku. Podstawa to farmakoterapia podczas której stosuje się leki przeciwpsychotyczne. Terapia może trwać całe życie. W przypadku ostrych epizodów psychotycznych czy gwałtownych nasileniach choroby, pacjent może być hospitalizowany w szpitalu psychiatrycznym. Znaczna grupa osób cierpiących na schizofrenię jest leczona ambulatoryjnie i rzadko wymaga pobytu w szpitalu, a niekiedy w ogóle nie zachodzi taka potrzeba. Formę leczenia ustala lekarz oraz pacjent. W trakcie leczenia kładzie się bardzo duży nacisk na różne rodzaje terapii jak zajęcia w grupie, psychoterapię oraz psychoedukację.

Leczenie to proces bardzo trudny i złożony. Konieczna jest okresowa i systematyczna kontrola ogólnego stanu zdrowia zarówno psychicznego jak i fizycznego. Niezmiernie istotna jest rezygnacja z alkoholu oraz innych używek zaburzają one nie tylko działanie poszczególnych leków, ale także wpływają na zaostrzenie choroby i sprzyjają jej nawrotowi w przypadku utrzymującej się remisji. Pacjent nie może być sam, gdyż w pojedynkę może sobie nie poradzić z tak ciężką chorobą. Bardzo ważne jest wsparcie najbliższego otoczenia które może liczyć na cenne wskazówki i pomoc terapeuty, który nie tylko wytłumaczy istotę tej choroby, ale poradzi jak razem przez nią przejść.

 

 

Wampir energetyczny. Kto nim jest i jak się przed nim uchronić?

Choć dla wielu to określenie może brzmieć zabawnie, to warto wiedzieć że osoby tak określane do zabawnych nie należą. Takim sformułowaniem określani są ludzie którzy swoim zachowaniem, cechami charakteru i sposobem bycia dosłownie wysysają z ludzi całą energię, wprawiając w kiepski nastrój i dążą do tego, aby być stale w centrum uwagi. W poniższym artykule przybliżamy postać wampirów energetycznych oraz podpowiadamy, jak się przed nimi bronić (oczywiście nie mamy tu na myśli czosnku ani wody święconej).

 

1. Kogo określamy wampirem energetycznym?

Wampirem energetycznym nazywamy osobę na której w ogóle nie można polegać, nie można na nią liczyć w żadnej kwestii, nie stanowi dla drugiej osoby żadnego wsparcia. Funkcjonuje zupełnie na odwrót wysysając całą jej energię. Oczekuje ciągłego zainteresowania, motywowania, pocieszania, chwalenia, podbudowywania. Chce czuć się ciągle dowartościowywany i nie przeszkadza mu to, że ludzie robią to na siłę. Najważniejsze jest jego dobre samopoczucie, nie obchodzi go to, że ludzie po rozmowie z nim czują się zmęczeni i tracą wszelką energię.  

Wampir energetyczny często działa świadomie, wówczas życie z nim jest szczególnie trudne a jego samego, można śmiało określić jako osobę perfidną. Wykorzystuje swoje najbliższe otoczenie, swoich najbliższych do osiągnięcia swoich celów. Potrafi świetnie manipulować, żąda nieustannej uwagi a nawet potrafi rozsiewać plotki na temat najbliższych mu osób.   

Są również takie wampiry energetyczne, które działają nieświadome. Nie zdają sobie sobie sprawy ze swojego egocentryzmu i złego zachowania. Uważają siebie za wiecznie skrzywdzonych, o swoje niepowodzenia oskarżają wszystkich dookoła, otaczającym im ludziom przypisują nieszczere intencje. Wydaje im się że otoczeniu zależy tylko na tym, aby go skrzywdzić. Bywa że są źli na cały świat, że wszystko jest przeciwko nim. Bez przerwy szukają zainteresowania wśród innych.

2. Jakie są typy wampirów energetycznych?

Wampira energetycznego można poznać nie tylko po tym, kiedy po spotkaniu z nim czujemy się znacznie gorzej, spadła nam energia, humor uległ pogorszeniu mimo że, wcześniej byliśmy pełni energii i humor dopisywał. W psychologii wampiry energetyczne dzieli się na pięć typów:

  • Aktor

Osoby zaliczane do tej grupy zrobią wszystko, aby tylko zdobyć akceptację i uznanie otoczenia. Ich głównym celem jest przedstawienie siebie w jak najlepszym świetle i ukryciu wszelkich wad i złych cech. Przypisują je innym osobom. Co jest bardzo charakterystyczne dla takich osób to ogromne opanowanie, nigdy nie wpadają w złość za to dają wyraz swojej pogardy wobec innych ludzi. Takie zachowania najczęściej spotyka się u starszych pań, które co niedzielę chodzą do kościoła ale są ostatnie aby pomóc bliźnim w potrzebie. 

  • Aspołeczny hedonista

Ten typ wampira charakteryzuje brak poważania dla wszelkich norm społecznych. Uwielbia wielkie wyjścia, huczne imprezy do białego rana, chętnie sięga po różnego rodzaju używki, celebruje tzw. przygody na jedną noc. Nie znosi kiedy jest nudno i nic się nie dzieje. W rozmowie jest bardzo męczący ponieważ w ogóle nie pyta i nie interesuje się sprawami innych, tylko zawsze ukierunkowuje rozmowę na swoją osobę. Potrafi przy tym nieźle kłamać, oszukiwać, obgadywać, rozsiewać plotki. Wszystko tylko po to, aby utrzymać zainteresowanie i stworzyć niejako atmosferę napięcia. Nie mają dla niego znaczenia konsekwencje danego zachowania, to że określonymi czynami czy słowami może kogoś zranić. 

  • Narcyz

Są to osoby o ogromnym ego i całkowitym braku wyrzutów sumienia. Zazwyczaj działają nieświadomie, w ich intencji nie leży celowe krzywdzenie i ranienie ludzi. Oni zwyczajnie nie zastanawiają się nad tym jak się zachowują i jak postępują. Często są bardzo niewdzięczni, nie dziękują drugiej osobie za udzieloną pomoc. Lubią obwiniać innych za swoje niepowodzenia. Do tej grupy można śmiało zaliczyć wszystkich wujków, dziadków i innych ancymonów którzy uważają że powodem ich niepowodzeń czy umiarkowanego sukcesu życiowego, to efekt działania złych ludzi. 

  • Obsesyjno-kompulsyjny

Należą do nich perfekcjoniści i osoby bardzo dbające o szczegóły. Potrafią dostrzec najmniejszą drobnostkę, ale nie dostrzegają całości, która jest ułożony z tych właśnie drobnostek. Nie tylko nie potrafią zaakceptować ludzi którzy nie są tak dokładni jak oni, ale też uważają że nikt im nie dorówna. Jest to typ który uważa że zawsze ma rację, czuje się dobrze w sytuacji kiedy inni się denerwują, czymś stresują czy martwią. Chcą mieć nad wszystkim kontrolę, nad wszystkim i wszystkimi panować. Za wampira obsesyjno-kompulsywnego można uznać despotycznego rodzica czy szefa stosującego mobbing. 

  • Typ paranoidalny

To wizjoner, nieustannie poszukujący Prawdy. Dostrzega rzeczy, których inni nie widzą. Jednak można w tym przypadku poddać w wątpliwość fakt, czy te rzeczy naprawdę istnieją. Typ paranoidalny jest bardzo pewny siebie i swoich wierzeń. Jest nieufny w stosunku do osób które wątpią w jego wizje i poglądy. W życiu kieruje się uprzedzeniami,stereotypami i wszędzie widzi spisek.  Do tego typu wampirów można zaliczyć choćby zazdrosnych partnerów.

 

3. Jak bronić się przed wampirem energetycznym?

Sposobów na obronę przed wampirami energetycznymi jest kilka. Wszystko zależy od tego, z jakim typem wampira mamy do czynienia i wszelkie metody walki z nimi, muszą być dostosowane do właściwego typu.

W przypadku wampira aktora, najlepiej pozostać obserwatorem jego przedstawienia i nie dać się wciągnąć do obsady. Nie należy wdawać się z nim w dyskusję tylko odpowiadać krótko i rzeczowo. Czasem, dla zwykłego świętego spokoju, można go trochę pochwalić żeby 

Gdy mamy do czynienia z antyspołecznym hedonistą wówczas ani na chwilę nie można stracić czujności, na co on tylko czeka. Należy go uważnie słuchać, nie dać się nabrać na nieszczery uśmiech i brać poprawki na wysnuwane przez niego historie. Aspołeczny hedonista uwielbia snuć intrygi, ucieka się do różnych podstępów dlatego niezwykle istotne jest być czujnym i nie dać się wciągnąć w jego gierki. 

Z kolei najlepszą metodą obronną przed narcyzem będzie zakomunikowanie mu wprost, spokojnym i zrównoważonym głosem, że jego zachowanie, słowa nas ranią, że jego postępowanie nas skrzywdziło, zabolało. Warto go dosadnie o tym uświadomić. 

Natomiast jeśli mowa o typie obsesyjno-kompulsywnym, to należy stawiać wyraźne granice i być bardzo konsekwentnym. Nie można ulegać nawet w najmniejszym stopniu bo zostanie to wykorzystane. Takiej osobie należy pokazać że mamy swoje zdanie, swoje poglądy i nie pozwolimy nad sobą panować ani dyskredytować. Życie z osobą, która chce stale kontrolować innych nie należy do najłatwiejszych. 

Chcąc obronić się przed wampirem paranoidalnym, najlepiej zrobimy jeśli nie będziemy się wdawać z nim w żadne dyskusje. Wszelkie próby podjęcia rozmowy na dany temat należy ucinać i kierować rozmowę na inny temat.  

Hazardzista w rodzinie. Jak wyrwać najbliższych ze szponów nałogu?

Nałóg hazardowy to choroba, która pochłania nie tylko samego uzależnionego ale wpływa również na jego najbliższe otoczenie i rodzinę. Skutki mogą być katastrofalne od problemów finansowych po zszargane nerwy i zniszczoną psychikę. Chory traci kontrolę nie tylko nad nałogiem ale przede wszystkim nad własnym życiem. Aby skutecznie pomóc osobie uzależnionej od hazardu, należy w pierwszej kolejności poznać czym jest ta choroba, jak myśli i co czuje uzależniony, ponieważ pozwoli to nie tylko go zrozumieć ale również znaleźć rozwiązanie patowej sytuacji. O tym opowiemy w poniższym artykule.  

1. Kiedy można mówić o nałogu hazardowym?

W psychologii uzależnienie od hazardu określane jest jako choroba ukryta. Na pierwszy rzut oka, nic nie wskazuje na uzależnienie. Choroba nie daje żadnych oznak fizycznych, jak w przypadku narkomanów czy alkoholików. Ciężko również stwierdzić kiedy mowa o hazardziście zwyczajnym, a kiedy o patologicznym. Granica między tymi dwoma przypadkami jest bardzo cienka. 

Zwyczajny hazardzista to osoba, który lubi grać w gry losowe, na automatach i, maszynach czy obstawia zakłady bukmacherskie. Jednak dzieje się to  sporadycznie, ma charakter rozrywkowy i jest to dla niego czysta forma zabawy. Cechą charakterystyczną patologicznego hazardzisty jest natomiast obsesyjna chęć do grania, która z czasem nabiera takich rozmiarów, że w sposób bardzo destrukcyjny wpływa na wszystkie sfery jego życia. 

Uzależnienie od hazardu rozwija się stopniowo. W początkowej fazie nikt z otoczenia uzależnionego nie zauważa, że dzieje się coś niedobrego. W dzisiejszych czasach bardzo dużo ludzi kupuje losy czy obstawia zakłady. Jednak są wśród nich osoby, które mają predyspozycje do tego, aby przekroczyć granicę dzielącą zwykła rozrywkę od poważnego uzależnienia. Najczęściej w szpony takiego nałogu wpadają osoby które za wszelką cenę chcą odnieść sukces, udowodnić sobie oraz innym że potrafią wiele osiągnąć. Zdarza się że wykazują cechy narcystyczne, przekonane o swoich zdolnościach i umiejętnościach. Głęboko wierzą że osiągną sukces i nie poprzestaną w swoich działaniach, dopóki nie osiągną zamierzonego celu.  W grupie ryzyka znajdują się również osoby o niskiej samoocenie oraz te, które doświadczyły traumatycznych przeżyć i w ten sposób, odreagowują wszystkie negatywne emocje z tymi przeżyciami związanymi.  

2. Jakie zachowania towarzyszą hazardziście?

Patologicznemu uzależnieniu od hazardu, towarzyszy ciągła obsesja i natrętne myśli, które nie pozwalają skupić uwagi na żadnej innej czynności. Fascynacja i pociąg do gier, skutkuje pogorszeniem kontaktów towarzyskich, pogorszeniu ulegają relacje rodzinne oraz zaniedbywanie obowiązków zarówno domowych, jak i zawodowych. Patologiczni hazardziści potrafią zachowywać się irracjonalnie i niezrozumiale porzucając pracę, rodzinę, zaciągając coraz większe pożyczki, kredyty, zastawiając w lombardach cenne i wartościowe przedmioty w tym, rodzinne pamiątki. Oczywiście sami uzależnieni nie widzą w takim zachowaniu niczego złego. Uważają że jest to potrzebne i że wszystko szybko uregulują oraz spłacą ponieważ są przekonani, że za chwilę wygrają ogromne sumy. Wiadomo że w rzeczywistości jest zupełnie inaczej. Takie zachowanie powoduje szereg problemów finansowych a uzależniony traci zaufanie rodziny swojego otoczenia. Jednak patologiczny hazardzista w ogóle o tym nie myśli. Jest tak skupiony na rozgrywaniu swojej strategii i zdobywaniu potrzebnych środków, że bez względu na konsekwencje będzie dążył do osiągnięcia swojego celu.  

Cechą charakterystyczną patologicznego hazardzisty są również notoryczne kłamstwa, których celem jest ukrycie rzeczywistego wymiaru problemu. Wymyślane historie są bardzo wiarygodne i często rodzina nie podejrzewa, że z ich bliskim dzieje się coś złego. 

3. Co się dzieje w głowie hazardzisty?

Wszystkie jego myśli skoncentrowane są na obstawianiu zakładów i graniu. Jest to świat marzeń, wielkich pieniędzy i poczucie, że po zdobyciu upragnionej sumy, świat będzie dla nich stał otworem. Rozmyślają o luksusie i bogactwach, na które będą mogli sobie pozwolić. Jest to rzecz jasna zaburzenie rzeczywistego obrazu i patrzenie na życie przez krzywe zwierciadło. Uzależniony przestaje logicznie i racjonalnie myśleć. Przyświeca mu jeden cel i dla jego osiągnięcia, zdolny jest do wszystkiego. Podobnie jak w przypadku innych uzależnień, chory w pierwszej kolejności nie przyznaje się do uzależnienia i aby jeszcze bardziej w to uwierzyć, wymyśla kolejne kłamstwa i historyjki, aby jak najdalej odsunąć od siebie myśl o uzależnieniu. Jest to typowy mechanizm obronny polegający na racjonalizacji, wypieraniu i zaprzeczaniu oczywistym faktom. Ciągle snute i wymyślane kłamstwa, to sposób na ucieczkę przed problemem. Patologicznemu hazardziście towarzyszy przekonanie że zawsze, kiedy tylko będzie chciał, może przestać grać. Oprócz kłamstw, chory notorycznie oszukuje i manipuluje swoim otoczeniem. Obiecuje poprawę i składa obietnice bez pokrycia jednak robi to w tak umiejętny sposób, że rodzina w to wierzy. 

 

4. Jak żyć i postępować z hazardzistą?

Podobnie jak sam uzależniony, rodzina wypiera myśl o uzależnieniu i szuka szeregu wytłumaczeń oraz usprawiedliwień dla jego zachowania. Jest to oczywiście duży błąd ponieważ to tylko utwierdza chorego w przekonaniu, że wszystko jest z nim w porządku. Rodzina i najbliższe otoczenie, musi konieczne dostrzec że ich bliskiego pochłonął nałóg z którym sam sobie nie poradzi. Wsparcie i zrozumienie najbliższych odgrywa kluczową rolę w walce z uzależnieniem. 

Hazardzista powinien ponosić konsekwencje swoich czynów i brać za nie odpowiedzialność, jednak robienie wyrzutów i wszczynanie kłótni nic tu nie pomoże, a może jeszcze bardziej zaognić sytuację. Nie należy chorego szantażować, grozić zwłaszcza jeżeli są one bez pokrycia. Jeżeli uzależnionego szantażuje się porzuceniem czy wyrzuceniem z domu ale się tego nie robi, to takie słowa nie będą miały żadnego znaczenia. Z chorym trzeba dużo rozmawiać, okazać mu wsparcie, zrozumienie, mówić otwarcie o uczuciach, obawach

Oczywiście życie z partnerem uzależnionym od hazardu nie jest łatwe. Przekłada się ono na wszystkie sfery życia zarówno emocjonalnego, rodzinnego jak i finansowego. Długotrwałe uzależnienie prowadzi do degradacji życia w każdym jego aspekcie oraz powoduje utratę poczucia bezpieczeństwa w rodzinie. Bardzo łatwo wpaść w pułapkę współuzależnienia. Hazardzistą zostaje się do końca życia więc należy pamiętać o tym że nawet wtedy, kiedy chory podejmuje terapię i trzyma się jej zaleceń, to choroba może nawrócić i to ze zdwojoną siłą. Aby zminimalizować ryzyko powrotu do uzależnienia należy unikać grania z chorym w jakiekolwiek gry oraz miejsc, które mogłyby być dla niego impulsem do ponownego grania. Konsekwencją patologicznego hazardu jest całkowity rozpad więzi rodzinnych, rozwód, utrata praw rodzicielskich, zwolnieniem z pracy a nawet, w sytuacjach iście patologicznych, bezdomnością. 

5. Gdzie szukać pomocy dla hazardzisty?

Terapię można rozpocząć na każdym etapie uzależnienia. Każdy moment jest dobry, aby odzyskać kontrolę nad własnym życiem. Jednak uzależniony sam nie przejdzie przez ten proces. Bardzo istotna jest tutaj rola najbliższego otoczenia i rodziny.  Aby leczenie było skuteczne, chory musi dobrowolnie poddać się terapii a co za tym idzie, musi sam zrozumieć istotę problemu. Zmuszanie uzależnionego do odwyku, nie ma najmniejszego sensu ponieważ nie będzie on wykazywał woli współpracy, ani chęci podjęcia leczenia. Konieczne jest zatem uświadomienie uzależnionemu istoty choroby oraz wszystkich powstałych w jej wyniku konsekwencji. Rozmowy, próby wytłumaczenia i zobrazowania zaistniałej sytuacji, mogą być impulsem do zmian. 

Leczenie chory może podjąć w specjalistycznych ośrodkach odwykowych, gdzie profesjonalna kadra lekarzy, psychiatrów i psychoterapeutów kompleksowo zajmuje się każdym przypadkiem. Terapia dostosowana jest do indywidualnego przypadku, brany jest pod uwagę stopień uzależnienia oraz predyspozycje chorego. Zarówno w kwestii terapii indywidualnej jak i grupowej, konieczne jest przepracowanie problemów i mechanizmów, które przyczyniły się do powstania choroby.

 

 

Zaburzenia snu – jakie są rodzaje i jak można je leczyć?

Zaburzenia snu, podobnie jak depresja, zaliczane jest do chorób cywilizacyjnych. Problem z bezsennością i złym spaniem, jest w dzisiejszych czasach niezwykle powszechny. Jest to bardzo poważny problem kliniczny, który odbija się na codziennym funkcjonowaniu, często uniemożliwiając codzienne życie. Z poniższego artykułu dowiesz się, jakie są rodzaje zaburzeń snu, gdzie leży ich przyczyna i jak sobie z nimi radzić.

 

1. Czym charakteryzuje się zaburzenie snu?

Jak już wspomniano, zaburzenia snu to problem bardzo powszechny. Szacuje się że ponad 30% populacji cierpi na różnego rodzaju zaburzenia snu. Sen stanowi podstawową potrzebę fizjologiczną człowieka która odpowiada za regulację wielu funkcji organizmu jak np. wpływa na gospodarkę hormonalną, reguluje pracę mózgu w zakresie zapamiętywania, poprawy koncentracji czy kojarzenia. Zaburzenia snu w znacznym stopniu pogarszają samopoczucie, powodują spadek energii oraz pogarszają sprawność intelektualną. Innymi słowy, człowiek jest notorycznie zmęczony, niewyspany i niezdatny do normalnego funkcjonowania

 

2. Jak najczęściej przejawia się zaburzenie snu?

Zaburzenia snu dzieli się na dwa rodzaje:

  • organicznie zaburzenia snu: zaburzenia w rozpoczęciu i trwania snu, narkolepsja, bezdech, katalepsja,

  • nieorganiczne zaburzenia snu: wywołane czynnikami emocjonalnymi powodującymi bezsenność, somnambulizm, lęki nocne, koszmary senne.

W ciągu wielu lat pracy nad zaburzeniami snu dokonano podziału schorzeń. Podzielono jednostki chorobowe na pierwotne i wtórne. Zaburzenia wtórne towarzyszą innym chorobom psychicznym lub somatycznym, bądź są wynikiem wcześniej przyjmowanych leków lub używek. Z kolei zaburzenia pierwotne dzielą się na dyssomnie oraz parasomnie.


Dyssomnia polega na nieprawidłowej ilości oraz jakości snu. Sen może być za krótki lub zdecydowanie za długi lub mieć zły przebieg (zaburzenia rytmu snu, sen na tzw. czuwaniu). O parasomnii możemy mówić wtedy, kiedy zarówno długość i jakość snu jest prawidłowa, a w trakcie jego trwania dochodzi do szeregu niepożądanych zjawisk jak lunatykowanie, paraliż senny, krzyki, płacz, wymachiwanie rękami przez sen, koszmary.

 

kobieta-podczas-drzemki

 

3. Rodzaje zaburzeń sennych oraz ich przyczyny

  • Bezsenność: mówi się o niej wtedy gdy pacjent ma problem z zaśnięciem bądź utrzymaniem snu przez więcej niż 3 noce w ciągu tygodnia. W sytuacji kiedy trwa to znacznie dłużej, można mówić o bezsenności przewlekłej. Przyczyna najczęściej leży w zaburzeniach i chorobach psychicznych takich jak depresja czy stany lękowe.

  • Narkolepsja: bardzo złożony rodzaj zaburzenia snu który objawia się m.in.

    napadami senności: kiedy wystarczy tylko 5 minut aby zasnąć i to w najmniej odpowiedniej chwili np. w trakcie rozmowy, spotkania,

    omamy senne: kiedy sceny ze snu wydają się tak realistyczne, że wydają się dziać naprawdę,

    katapleksja: to nagły spadek napięcia mięśniowego, który powoduje całkowity bezwład ciała,

    paraliż senny: to dosyć przerażający rodzaj zaburzenia powodujący paraliż ciała przy jednoczesnym zachowaniu świadomości, pojawiające się w trakcie zasypiania lub na etapie budzenia,

  • Zaburzenia rytmu snu i czuwania: polega na braku synchronizacji między własnym rytmem snu a wymogami otoczenia (zmiana stref czasowych, praca na zmianę). Występuje na skutek złego funkcjonowania zegara biologicznego.

  • Lęki nocne: towarzyszy im uczucie silnego strachu nagle przerywającego sen, objawia się budzeniem z krzykiem, płaczem, gwałtownym przebudzeniem a niekiedy i agresją.

  • Koszmary senne: występujące w postaci bardzo realistycznych wydarzeń, wywołujące tak silny lęk i przerażenie że człowiek jeszcze długo po wybudzeniu, nie umie oswoić się z myślą że to był tylko sen. Ich przyczyna najczęściej leży w przeżytych traumach, przykrych doświadczeniach lub przy zespole stresu pourazowego.

  • Lunatyzm: to wykonywanie różnych czynności będąc w głębokim śnie a po przebudzeniu, w ogóle nie pamięta się zdarzeń i czynów, które pacjent wykonał będąc w tym stanie.

  • Upojenie senne: charakteryzuje się zdezorientowaniem po wybudzeniu, a któremu towarzyszą bełkotanie, chwilowy brak kontaktu z otoczeniem lub chaotyczne ruchy i niezrozumiałe czynności (np. dodawanie soli do kawy).

Zaburzenia snu mogą wynikać z szeregu czynników. Może być to uwarunkowanie genetyczne kiedy to od najmłodszych lat pacjent miał problemy z zasypianiem, sen przeważnie jest krótki, płytki a z biegiem czasu problem przybiera na sile. Na problemy ze snem mogą mieć również wpływ określone sytuacje życiowe jak rozwód, śmierć bliskiej osoby, problemy w pracy, kłopoty finansowe i wiele innych. W tym wypadku zaburzenia snu mogą się pogłębiać wraz z pogarszającym się stanem psychicznym. Na problemy ze snem mają również wpływ nieregularny tryb życia, szkodliwe nawyki jak oglądanie telewizji do późna, zasypianie o różnych porach, późne jedzenie kolacji, nie prowadzenie aktywności fizycznej.

4. Gdzie szukać pomocy?

W pierwszej kolejności należy udać się do lekarza rodzinnego który oceni ogólny stan zdrowia i zleci odpowiednie badania. Jeżeli wykluczona zostanie choroba somatyczna wówczas pacjent może udać się do Poradni Zdrowia Psychicznego gdzie przejdzie dodatkowe badania mające na celu wykluczenie chorób psychicznych. W przypadku kiedy po wykonanych badaniach pacjent nie cierpi ani na chorobę somatyczną ani na psychiczną, wtedy może udać się do specjalistycznego ośrodka medycyny snu. W takich ośrodkach przeprowadzane są bardzo szczegółowe badania które pomagają wykryć przyczynę zaburzeń oraz znaleźć na nie rozwiązanie.




Dorosły z zespołem Aspergera. Czy może stworzyć rodzinę?

Zespół Aspergera to nie choroba lecz zaburzenie które w znacznym stopniu, utrudnia nawiązanie relacji międzyludzkich. Dotyka zarówno dzieci jak i dorosłych. O ile w przypadku dzieci, u których zespół Aspergera został wcześnie zdiagnozowany, można leczyć i uczyć się życia na innych zasadach, tak w przypadku dorosłych którzy nie wiedzą że cierpią na ten rodzaj zaburzenia, wspólne życie i budowanie przyszłości może być bardzo trudne. Jednak, nie niemożliwe. Jak żyć z osobą cierpiącą na zespół Aspergera i jakie są metody leczenia, o tym w poniższym artykule.

 

1. Zespół Aspergera – definicja

Samo określenie pochodzi od nazwiska austriackiego lekarza Hansa Aspergera który w 1944 roku, zauważył pierwsze syndromy u badanych przez niego dzieci w klinice psychiatrycznej w Wiedniu. Ich zachowanie zdecydowanie odbiegało od reszty grupy które, oprócz asymilowania się od rówieśników, cechował wysoki iloraz inteligencji, ciekawe zainteresowania, bogate słownictwo oraz problemy w nawiązywaniu kontaktów z innymi dziećmi, problemy z komunikacją i niezdarne ruchy. W tamtym okresie, występujące objawy określił terminem “psychopatia autystyczna”.

 

2. Zespół Aspergera – przyczyny

Nie ma jednoznacznych przyczyn występowania zespołu Aspergera. Hans Asperger na podstawie swoich obserwacji badanych dzieci stwierdził, iż może mieć ono podłoże genetyczne. Teoria ta ma silne podstawy poparte dowodami empirycznymi. Zaobserwowano, że zespół Aspergera częściej występuje u dzieci, których rodzice zdradzają pewne symptomy tego zaburzenia. Przypuszcza się również że zaburzenie to może mieć swoje źródła w ekspozycji na teratogeny to znaczy na czynniki zewnętrzne, wpływające negatywnie na rozwój płodu w pierwszych 8 tygodniach od zapłodnienia. Przyczyn można się wówczas dopatrywać w urazach okołoporodowych, uszkodzeniach ośrodkowego układu nerwowego, toksoplazmozie czy dziecięcym porażeniu mózgowym.

 

mezczyzna-stoi-przy-szybie

 

3. Zespół Aspergera – objawy

Zespół Aspergera to przede wszystkim trudności w nawiązywaniu relacji międzyludzkich. Wyróżnia się kilka typowych zachowań dla osób cierpiących na ten rodzaj zaburzenia. Należą do nich:

  • problemy z nawiązywaniem nowych kontaktów – pacjenci z zespołem Aspergera nie narzekają na brak znajomych i przyjaciół. Jednak nie czują potrzeby, aby pozyskiwać nowych znajomych i poszerzać ich krąg. To co łączy go z innymi ludźmi to nie potrzeba bliskości czy kontakt z drugim człowiekiem ale wspólne zainteresowania i pasje. Osoby z zespołem Aspergera najlepiej odnajdują się w dziedzinach związanych z naukami ścisłymi, przyrodniczymi czyli jest to dosyć wąski zakres zainteresowań. Dlatego też trudno jest im znaleźć osoby, które podzieliłyby ich zainteresowania oraz entuzjazm z nimi związany.
  • trudności z podtrzymywaniem kontaktu – osoby z zespołem Aspergera sprawiają wrażenie zarozumiałych, wyniosłych, przekonanych o własnej wartości, niekiedy nawet wyniosłe. Nie potrafią odczytywać i interpretować sygnałów pozawerbalnych takich jak gestów, mimiki, nie rozumieją ironii i sarkazmu, metafor, wszystko odbierają dosłownie. Podczas rozmowy skupiają się przede wszystkim na temacie rozmowy, a nie kontakcie z drugim człowiekiem. Dlatego też ich zachowanie odbierane jest jako oznaka zarozumiałości, pychy, dużego ego i z tego powodu, spychani są niejako na margines.

  • zachowania kompulsywne – to odczuwanie potrzeby a nawet wręcz przymusu do powtarzania danej czynności, która służy wyładowaniu napięcia. Osoby z zespołem Aspergera są obsesyjnymi pedantami. Wszystko ma swoje miejsce i nie można go zmieniać, rzeczy muszą być ułożone równo od linijki do linijki, nie wolno niczego przestawiać, zmieniać ustawienia, zdarza się obsesyjne mycie rąk  itp. 

  • usztywnione i stereotypowe zachowania – to powtarzanie w kółko tych samych czynności w ten sam sposób. To daje im poczucie komfortu i spokoju psychicznego. Stereotypowe zachowania dotyczą np. chodzenia do pracy tą samą drogą nawet jeżeli oznacza to nadrabianie kilometrów, mycie naczyń w tej samej kolejności itp. 

  • zaburzenia pamięci proceduralnej – polega na wyuczonym i automatycznym wykonywaniu codziennych czynności tak, że człowiekowi z zespołem Aspergera całkowicie wyłącza się myślenie. Nie zastanawia się nad tym co robi po prostu, robi to za automatu. Zdarza się również że niektórzy chorzy postępują zupełnie odwrotnie i bardzo skupiają się nad wykonywaniem danej czynności jak np. nad sznurowaniem butów. 

  • nieprawidłowości percepcyjne – chodzi o nadwrażliwości lub niewrażliwość na bodźce. Osoby z zespołem Aspergera bardzo często borykają się z zaburzeniem czucia głębokiego. Mają np. problem z utrzymaniem równowagi dlatego przez otoczenie postrzegani są jako fajtłapy i niezdary. Inaczej reagują również na bodźce wzrokowe, skupiając się na szczegółach nie dostrzeganych przez innych lub przeciwnie, nie wypatrują niczego szczególnego w otoczeniu i wolą skupiać swoją uwagę na widokach statycznych. Są wrażliwi na hałas, przeszkadzają im rozmowy innych ludzi, śmiech, gwar a nawet najmniejsze szmery i szuranie. Cenią sobie ciszę i spokój.

 

4. Zespół Aspergera – leczenie

W tym miejscu należy jeszcze raz zaznaczyć, iż zespół Aspergera nie jest chorobą lecz zaburzeniem i nie ma niego lekarstwa. Można jedynie łagodzić objawy poprzez wdrożenie terapii indywidualnej lub grupowej. U dorosłych stosuje się terapię behawioralną, kognitywną lub behawioralno-poznawczą.

Terapia behawioralna ma na celu przekonać chorego do zmiany zachowań na takie, które są powszechnie akceptowane. Pomaga choremu nauczyć się pewnych schematów i rozumieć ich zastosowanie. Z kolei terapia kognitywna, wspiera pacjentów z zespołem Aspergera w pracy nad samym sobą. Aby zakończyła się sukcesem, niezbędna jest obecność terapeuty przewodnika. Podczas terapii behawioralno-poznawczej, pomaga się choremu zrozumieć świat który go otacza oraz zasady, które w nim obowiązują. Pacjent uczy się czym są emocje, jak nauczyć się je wyrażać, dlaczego ich poprawne odczytanie jest tak ważne w kontaktach międzyludzkich. 

 

5. Zespół Aspergera – chory ma szansę na normalne życie

Osoba z zespołem Aspergera ma szansę na założenie rodziny i prowadzenie normalnego życie. Jednak aby życie pod jednym dachem z chorym na Aspergera nie było udręką, obie strony muszą włożyć mnóstwo pracy nad zachowaniem zdrowej relacji. Przede wszystkim, chory musi uczęszczać regularnie na terapię, stosować się do zaleceń terapeuty i nieustannie nad sobą pracować. To niestety ciągła walka ze swoimi przyzwyczajeniami, nawykami oraz praca nad zmianą sposobu myślenia. Również partnerzy osób z zespołem Aspergera muszą wykazać się wyrozumiałością i cierpliwością. Najważniejsze jest zrozumienie że chory inaczej postrzega świat, inaczej go odbiera, jego psychika pracuje na zupełnie innych zasadach i to, co dla Nas jest oczywiste, dla niego wcale nie musi takie być. Bardzo istotne jest wsparcie i pomoc w walce o normalne życie. To praca na całe życie a sukces, osiągną tylko ci najbardziej wytrwali i zawzięci na osiągnięcie zamierzonego celu. 

Molestowanie seksualne – gdzie leży prawdziwa istota problemu?

Molestowanie seksualne w ostatnim czasie jest bardzo źle rozumiane. Za molestowanie seksualne uważa się nawet samo spojrzenie przez co oskarżane są osoby, których zachowanie z molestowaniem nie miało nic wspólnego. Dlatego w poniższym artykule przybliżamy prawdziwe oblicze molestowania i zachowania, które noszą znamiona napastowania seksualnego.

 

1. Molestowanie seksualne – definicja

W kodeksie karnym molestowanie seksualne definiowane jest jako „każde niepożądane zachowanie o charakterze seksualnym, odnoszące się do płci którego celem lub skutkiem jest naruszenie godności osobistej, w szczególności stworzenie atmosfery wrogiej, poniżającej, upokarzającej, uwłaczającej i zastraszanie; na zachowanie to mogą się składać fizyczne, werbalne lub pozawerbalne elementy”.

Zatem w przełożeniu na język potoczny, to różnego rodzaju zachowania, które nie są akceptowane przez drugą osobę, będące dla niej poniżające i naruszające jej godność. Molestowanie seksualne często jest związane z poczuciem i wykorzystywaniem władzy, pozycji i wpływów. Może dotyczyć zarówno kobiet, jak i mężczyzn

2. Jak rozpoznać molestowanie seksualne?

Aby mieć pewność że druga osoba faktycznie dopuszcza się zachowań kwalifikujących je pod molestowanie seksualne i nie oskarżyć pochopnie drugiego człowieka, przedstawiamy zachowania typowe dla tego typu zjawiska.

Molestowanie seksualne ma następujący charakter:

  • słowny – dwuznaczne propozycje, gwizdanie na widok kobiety, tzw. końskie zaloty, wulgarne i seksistowskie żarty, nieprzyzwoite wypowiedzi, naśmiewanie się, dręczenie psychiczne,
  • fizyczny – niechciane pocałunki, przytulenia, dotykanie różnych części ciała bez zgody drugiej osoby, wykonywanie ruchów seksualnych a nawet gwałt,
  • szantaż – zmuszanie do wykonywania czynności i rzeczy których druga osoba nie chce, zastraszanie, szantażowanie, wykorzystywanie swojej wyższości, władzy.

3. Flirt to nie molestowanie seksualne

Oczywiście w sytuacji kiedy ktoś podrywa czy flirtuje z drugą osobą, nie można zaliczyć do molestowania seksualnego. W przeciwnym wypadku chyba wszyscy musielibyśmy zostać oskarżeni o popełnienie tego czynu i wówczas cała populacja ludzkości, siedziałaby w więzieniu. 

Flirt ma oczywiście podtekst miłosny lecz jest to nie tylko sposób uwodzenia czy droga do zdobycia czyjegoś serca. Wiele osób flirtuje dla zabawy, dla lepszego poznania się czy umilenia czasu. Nie ma w tym niczego złego. Podstawową ideą flirtu jest stopniowe skracanie dystansu odpowiedniego dla danej relacji. Flirtując przekraczamy nieznacznie granicę wyznaczoną przez normy i nadajemy swojej relacji bardziej intymny i bliższy charakter. Warto o tym wiedzieć gdyż taka wiedza może być przydatna w sytuacji, kiedy osoba faktycznie dopuszczająca się molestowania seksualnego, używa argumentu flirtu jako swojej linii obrony.

Flirt to gra słowna dwóch osób za ich obopólną zgodą. Gdy jedna z nich nie godzi się na określone zachowania, czuje się niepewnie, boi się, odczuwa jakikolwiek dyskomfort w kontakcie z drugą osobą, to wtedy mówimy już o molestowaniu seksualnym.

4. Konsekwencje niesłusznego oskarżenia o molestowanie seksualne

W dzisiejszych czasach oskarżenia o molestowanie seksualne stało się bardzo powszechne i częste. Wszystko zapoczątkowała akcja #metoo, kiedy to ruszyła fala oskarżeń o molestowanie seksualne i gwałty przez jednego z najsłynniejszych hollywoodzkich producentów filmowych, Harveya Weinsteina. Niestety akcja zaczęła w pewnym momencie przybierać zły obrót. Na całym świecie oraz w Polsce, coraz częściej padają oskarżenia o molestowanie, którego tak naprawdę nie było. To wynika właśnie z niewiedzy i braku zorientowania w tej kwestii. Oskarżający mylą zachowania które nie noszą w sobie żadnych znamion napastowania seksualnego i kierują sprawę do sądu. 

Fałszywe oskarżenia mają nieprzyjemne konsekwencje dla obu stron. W sytuacji kiedy oskarżony o molestowanie zostaje uniewinniony nie oznacza to, że później wszystko układa się po jego myśli. Zawsze pozostanie z nim łatka człowieka który był wcześniej oskarżany i sądzony o tego typu przestępstwo. Zawsze będzie się to za nim ciągnęło i będzie musiał walczyć z przeciwnościami, jakie będą z tego wynikać.

Również strona oskarżająca może napytać sobie biedy z powodu fałszywego oskarżenia. Pół biedy jeśli oskarżenie będzie wynikało ze zwykłej niewiedzy i nieodpowiednim wyedukowaniu w tej kwestii. Wówczas konsekwencje mogą być mniej szkodliwe. Jednak w sytuacji kiedy strona oskarżająca składa fałszywe zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa z premedytacją i wyrachowaniem, wtedy los już nie jest taki łaskawy. Za składanie fałszywych zeznań, fałszywe oskarżenie, pomówienie grozi wiele lat za kratkami. Poszkodowany może również wnioskować o odszkodowanie za wyrządzone z tego tytułu szkody. Odszkodowanie w zależności od danej sytuacji może sięgać nawet kilkuset tysięcy złotych

Zatem jeżeli masz podejrzenie co do niewłaściwego zachowania drugiej osoby, sądzisz że ma ono podłoże napastowania seksualnego ale nie masz 100% pewności, zasięgnij porady u specjalisty. Najlepiej jeśli skorzystać z porady psychologa, opowiesz o dręczącej Cię sytuacji, określisz dokładnie zachowanie drugiej osoby oraz swoje odczucia względem tej osoby. Jeżeli psycholog po dokładnym wysłuchaniu Cię potwierdzi Twoje obawy, wówczas dowiedz się jak w dalszej kolejności postępować i co zrobić aby osoba która Cię niejako krzywdzi, odpowiedziała za swoje czyny.

Jak mediator może pomóc rodzinie?

W każdej, nawet najbardziej zgodnej rodzinie, pojawiają się kryzysy. Te najgłębsze mogą w konsekwencji doprowadzić do rozpadu rodziny. Oczywiście można próbować samemu im zaradzić jednak jeśli mimo prób nadal nie ma poprawy, wówczas warto rozważyć opcję skorzystania z pomocy mediatora rodzinnego. Mediacja pomaga w nauczeniu się prowadzeniu dialogu, uczy wzajemnego szacunku, respektowania praw i potrzeb drugiej osoby. To świetna lekcja kompromisu o której możesz przeczytać poniżej.

1. Na czym polega mediacja rodzinna?

Ta metoda rozwiązywania konfliktów w rodzinie jest to dobrowolna i poufna. Jej głównym celem jest wypracowanie kompromisu, w którym udział biorą strony konfliktu oraz bezstronny mediator. W psychologii jest to bardzo powszechna metoda rozwiązywania sporów jednak w Polsce rozwija się od niedawna, kiedy to wprowadzono odpowiednie przepisy w Kodeksie Cywilnym i Karnym ponieważ do tej pory, mediacje prowadzone były tylko przez sądy. 

Z pomocy mediatora mogą skorzystać osoby którym zależy na złagodzeniu, rozwiązaniu problemu i uratować relację z drugą osobą. Mediacje prowadzone są nie tylko pomiędzy zwaśnionymi małżonkami ale również między rodzicami a dziećmi oraz innymi członkami rodziny. 

2. Jakie problemy pomaga rozwiązać mediator?

Do mediatora rodzinnego mogą zgłosić się pary czy małżeństwa które chcą ustalić kwestie alimentacyjne, opiekę nad dzieckiem czy sprawy majątkowe. Dzięki takiej mediacji, strony zaoszczędzą sobie nerwów, kłótni i długotrwałych batalii sądowych mających na celu uregulowanie łączących ich spraw. Jeśli dodatkowo w grę wchodzą dzieci, wówczas rozmowa z mediatorem pomoże zaoszczędzić dzieciom przykrych widoków kłócących się, krzyczących na siebie rodziców. Dzięki temu mogą pokazać swoim pociechom że konflikty i nieporozumienia, można rozwiązać w sposób pokojowy. Oprócz par które zdecydowały się na rozstanie ale potrzebowały pomocy w uporządkowaniu wspólnych spraw, do mediatora rodzinnego mogą zgłosić się pary które chcą uniknąć rozstania, naprawić relacje i uratować związek.

Do zadań mediatora należy także pomoc w usunięciu trudności jakie często mają miejsce w relacjach pomiędzy rodzicami a dziećmi. Na tym polu przychodzi mierzyć się z takimi problemami jak dorastające i buntujące się dzieci czy w przypadku tzw. patchworkowej rodziny kwestie ze znalezieniem wspólnego języka z innymi członkami rodziny, problem z przystosowaniem się do nowej rzeczywistości (ojciec ma nową żonę, matka ma nowego partnera z którym spodziewa się dziecka, zmiana miejsca zamieszkania, zmiana szkoły itp.). 

Kolejnymi kwestiami które pomaga rozwiązać mediator są nieporozumienia w rodzinie w zakresie spraw majątkowych, dziedziczenia, spadku, spory związane z ustaleniem opieki nad starszymi członkami rodziny czy chorymi rodzicami.

3. Kiedy mediator rodzinny jest skuteczny?

Choć brzmi to jak banał ale aby mediacja była skuteczna, trzeba naprawdę chcieć z niej skorzystać, czuć że taka opcja jest konieczna i gdy już do niej dojdzie, nie można być w niej biernym. Jeżeli nie uczestniczymy czynnie w spotkaniu mediacyjnym, wówczas nie ma to najmniejszego sensu. Obie strony muszą brać czynny i aktywny udział w dyskusji która ma przecież na celu pomóc w rozwiązaniu problemu, konfliktu. Trzeba też wiedzieć, że aby mediacja była udana, nie można twardo obstawać przy swoim stanowisku i swoich racjach. Trzeba otworzyć się na drugą osobę, na to co ma do powiedzenia, jakie zdanie w danym temacie i wysłuchać jaki ma pomysł na załagodzenie sytuacji. Mediator w tym wszystkim pomoże znaleźć punkt, w którym strony mogą się spotkać. 

Co jest najważniejszą zaletą mediacji to, że nie ma tu strony przegranej. Znalezione podczas sesji z mediatorem rozwiązanie, musi być satysfakcjonujące dla obu stron. 

3. Nie ma sytuacji bez wyjścia

Zatem podsumowując, mediacja nie tylko pomaga w rozwiązaniu sporu czy konfliktu ale daje rozwiązanie na przyszłość, wskazówki jak radzić sobie z problemami, jak ze sobą rozmawiać i nauczyć się iść na kompromis. Pozwala na poznanie drugiej osoby, jej potrzeb, pragnień, uczy odpowiednich zachowań, pomaga w głośnym wyrażaniu samego siebie i nie ukrywaniu swoich uczuć. Dzięki mediacji można nauczyć się głośno mówić o problemach, zmartwieniach, obawach, o tym co nas boli czy przeraża. Jeżeli do tej pory baliśmy się powiedzieć drugiej osobie co nam leży na przysłowiowym żołądku, to mediacja jest idealnym momentem na to aby wreszcie to zrobić i tym samym, oczyścić się z trawiących nas negatywnych emocji. 

Sam mediator jest osobą bezstronną i neutralną.Nikogo nie ocenia, nikogo nie krytykuje, nie podsuwa gotowych rozwiązań, nie rozstrzyga. Pomaga za to w komunikacji, w odkrywaniu problemów, sprawdza realność propozycji, inicjuje i odpowiednio kieruje negocjacjami, a każda sesja jest poufna. Sam proces mediacyjny jest elastyczny a terapia w zależności od skali problemu, składa się z kilku spotkań. 

Jeśli zatem czujesz że twój związek lub rodzinę trawi i pochłania coraz większy konflikt, zastanów się czy nie powinieneś skorzystać z pomocy mediatora rodzinnego. 

Pomoc w zdrowym żywieniu czyli zalety dietetyki

Zdrowe i prawidłowe odżywianie to nie tylko sposób na przedłużenie życia czy walka o wymarzoną sylwetkę ale przede wszystkim, komfort psychiczny. Wiedząc że odżywiamy się zdrowo i pracujemy nad poprawą własnego zdrowia oraz wyglądu, czujemy się silniejsi, zdrowsi, mamy więcej energii i zapału dożycia. W osiągnięciu pełnej harmonii pomoże specjalista od żywienia czyli dietetyk, który właściwie dobierze dietę do indywidualnych potrzeb. O zaletach konsultacji z dietetykiem, przeczytasz w poniższym artykule

1. Czym zajmuje się dietetyk?

Dietetyk to specjalista w zakresie żywienia. Do jego zadań należy badanie produktów spożywczych, kontrola ich jakości, sprawdzanie składników produktów oraz udzielanie porad w zakresie prawidłowego i zdrowego żywienia. 

Dietetyk zachęca do zdrowego odżywiania i zdrowego stylu życia, pomaga zmienić nawyki żywieniowe które wzmocnią organizm. Uczy że racjonalne odżywianie nie powinno mieć miejsca tylko wtedy, gdy chodzi tylko o zrzucenie wagi. Pokazuje jakie zalety i korzyści płyną ze zdrowego odżywiania i jakie pozytywne korzyści niesie to dla organizmu.  Rolą dietetyka jest również określenie zasad, których należy przestrzegać.

Dietetyk dysponuje odpowiednią wiedzą z zakresu biologii, anatomii człowieka jak również psychologii. Taka szeroka wiedza jest konieczna ponieważ zmiana nawyków żywieniowych to nie tylko zmiana diety. Aby cały proces był skuteczny, dietetyk musi dobrze poznać zachowanie osoby, która zgłasza chęć zmiany nawyków żywieniowych. Konieczne jest przekonanie drugiej strony do słuszności podejmowanych działań, musi ją na bieżąco motywować do utrzymania nowego stylu życia i nauczyć, jak walczyć z pokusami i słabościami. Dietetyk musi również znać reakcje organizmu na spożywane produkty, ich składniki odżywcze oraz dawki.

2. Kto może skorzystać z pomocy dietetyka?

Przede wszystkim osoby borykające się z otyłością, nadwagą którym zależy na zrzuceniu wagi,  poprawy sylwetki a co za tym idzie, poprawy samopoczucia. Dietetyk pomaga również osobom chorującym na cukrzycę, mającym problemy z tarczycą, pomaga w chorobach układu krążenia, niektórych chorobach nowotworowych, próchnicy zębów, osteoporozie oraz szeregiem innych dolegliwości i chorobach organizmu. Wszyscy otrzymają u dietetyka fachowe porady w zakresie prawidłowego odżywiania tak, aby choroba nie postępowała dalej a pacjent czuł się znacznie lepiej. Nie tylko we własnym ciele, ale przede wszystkim aby poczuł poprawę jakości swojego zdrowia. Osoby które od lat walczą z nadwagą i bezskutecznie próbują zgubić trochę ciała, również w gabinecie dietetyka mogą znaleźć odpowiedź na pytanie dlaczego nie mogą schudnąć mimo stosowanej diety, dlaczego tyją, jakich produktów powinni unikać i jak ukrócić ten proces

Do dietetyka mogą zgłosić się również osoby którym zależy na poprawie jakości życia, które uważają że źle się odżywiają i pragną to zmienić. 

3. Jak wygląda wizyta u dietetyka?

Podczas wizyty pacjent poddany jest dokładnym badaniom ciała, które mają ustalić jego aktualny stan i znaleźć źródło dolegliwości. Przeprowadzany jest szczegółowy wywiad, który pomaga w ustaleniu błędów żywieniowych i to, jak dotychczas wpłynęły one na zdrowie pacjenta.

Przeprowadzane są pomiary ciała, pacjent jest ważony a dietetyk ustala prawidłową wagę oraz wymiary jakie pacjent powinien osiągnąć. Następnie ustala jadłospisy dostosowane do potrzeb konkretnej osoby. Uwzględniane są przy tym zarówno rodzaj dolegliwości, oczekiwania pacjenta co do tego jakie chce osiągnąć efekty oraz, co bardzo istotne, jego zwyczaje, warunki pracy i preferencje. Dzięki czemu nie musi diametralnie zmieniać swojego życia pod kątem diety, tylko dieta jest dostosowywana do niego. Jeśli pacjent nie tylko zaakceptuje zmiany ale nauczy się z nimi żyć, wówczas szanse na sukces są bardzo duże. 

Wizyty u dietetyka przebiegają zgodnie z ustalonym wcześniej harmonogramem. Spotkania odbywają się cykliczne, dzięki czemu można na bieżąco śledzić postępy w procesie odchudzania i adaptacji diety. Są też okazją do wymiany spostrzeżeń na temat poprawy lub pogorszenia samopoczucia. Jest to niezwykle istotne w przypadku osób cierpiących na określone schorzenia, które nie tolerują pewnych pokarmów. Potrzebna jest wówczas stała kontrola, by na bieżąco korygować jadłospis.

Częste spotkania mają też za zadanie zmotywować pacjenta do wytrwania w rygorze. Często pacjenci oczekują natychmiastowej poprawy a jej brak, powoduje zniechęcenie i rezygnację z dalszego procesu. Wówczas dietetyk może wytłumaczyć, że na sukces trzeba zapracować i nie należy się poddawać.

Zdarza się że osoba która przestrzega diety, nie traci na wadze. Powodów może być wiele np. inklinacje genetyczne, zamiana tkanki tłuszczowej na tkankę mięśniową, zwiększona ilość płynów w organizmie. Dietetyk musi ustalić przyczynę takiego stanu, przeprowadzając specjalistyczne pomiary ciała i próbując znaleźć inne rozwiązanie.

Do zadań dietetyka często należy zwyczajne wysłuchanie klienta. Wiele osób tyje lub nieprawidłowo się odżywia gdyż jest to ich reakcja na stres, na radzenie sobie z problemami.  Stres jest wszechobecny w dzisiejszych czasach i nikogo nie dziwi. Dietetyk będzie umiał właściwie zareagować na tego typu problemy i podsunąć rozwiązanie nie tyle że lepsze ale po prostu zdrowsze i bezpieczniejsze dla organizmu. 

Każdy komu zależy na poprawie swojego zdrowia, zrzuceniu wagi i czerpania radości z życia, dzięki wizytom u dietetyka może to osiągnąć i brać z życia garściami.

Gdy mężczyzna staje się ojcem…

O sytuacji mężczyzny, który oczekuje na przyjście swojego dziecka, można mówić w kontekście jego domu rodzinnego. Wzór ojca, kształtowany jest w kontakcie swojego  własnego. Wszelkie negatywne doświadczenia utrudniają właściwe podjęcie roli ojca, nawiązanie bliskich relacji z dzieckiem zarówno przed, jak i po urodzeniu. Jak myśl o pojawieniu się na świecie dziecka wpływa na męską psychikę, o tym w poniższym artykule.

1. Niepewność, strach, lęk

Brak ojca lub jego nieobecność, mogą powodować trudności w dookreśleniu własnej tożsamości oraz brak modelu męskiej roli w rodzinie. Na ogół mężczyzna chce dać swemu dziecku to, czego od własnego ojca nie otrzymał. Własna żona odwołuje z kolei męża, do relacji z matką. Synowie matek opiekuńczych i czułych, z którymi mieli dobre relacje, lepiej radzą sobie z adaptacją do nowej sytuacji życiowej. Im większa gotowość na poczęcie, tym szybszy proces zaakceptowania dziecka i uświadomienia sobie nowej roli. Perspektywa zwiększonej odpowiedzialności za materialne położenie rodziny, może powodować stres (zwłaszcza w trudnej sytuacji materialnej, przyjście dziecka na świat, może być odebrane negatywnie). Na pojawienie się nieplanowanego dziecka niektórzy ojcowie reagują szokiem, nie czują się na nie przygotowani, co może powodować pojawienie się wrogości wobec dziecka. Z kolei postawa kobiety roszczącej sobie prawo do szczególnej opieki i wykorzystującej swój odmienny stan („spójrz, jak bardzo się poświęcam!” „Ile mnie to kosztuje!”), może powodować u męża poczucie winy za cierpienia żony i wywoływać postawę nadmiernej opieki lub do ucieczki przed żoną.

2. Reakcje obronne, fazy pokonywania lęku

U niektórych mężczyzn może wystąpić szereg objawów psychopatologicznych na wieść o poczęciu dziecka. Mogą to być dziwaczne zachowania, stosowanie środków psychoaktywnych, alkoholizm. Takie zjawiska, mają miejsce rzadko i na ogół, występują u mężczyzn z negatywnymi doświadczeniami seksualnymi (np. wykorzystywanych w dzieciństwie).

Wielu ojców przeżywa okresową niechęć oraz lęk przed trudami wychowania. Są to początkowe, dość powszechne odczucia.

Istnieje kilka faz ojcowskiego zaangażowania w prenatalny rozwój dziecka:

  • Faza 1
    obejmuje czas od kilku godzin do kilku tygodni, gdy nie ma stuprocentowej pewności co do poczęcia dziecka. Stan niepewności powoduje huśtawkę emocjonalną,
  • Faza 2
    po uzyskaniu pozytywnej diagnozy następuję kilka pierwszych miesięcy, w których ojciec jest zaangażowany w niewielkim stopniu. Rola ojca w rozwoju prenatalnym jest na tym etapie często kwestionowana,
  • Faza 3
    środkowy okres rozwoju prenatalnego (12 – 25 tydzień), stopniowe uwidacznianie się obecności dziecka, pogłębia się wtedy więź małżeńska, rozwijają się pozytywne uczucia ojca do dziecka. Tylko niektórzy mężczyźni, nadal mają trudności z adaptacją do nowej roli,
  • Faza 4
    okres skupienia się rodziców na aktualnych i przyszłych potrzebach dziecka a wyobrażenia o dziecku, stają się coraz bardziej konkretne. Przed porodem u niektórych mężczyzn może pojawić się napięcie, lękliwość, jawny i ukryty niepokój. Narasta lęk o przebieg porodu i stan zdrowia dziecka oraz lęk przed nowym rozdziałem w życiu.

3. Myśli o przemijaniu, reakcje na wygląd kobiety

U wielu mężczyzn dominują także przeżycia związane z uświadomieniem sobie procesu starzenia się. Zdają sobie sprawę, że są o jedną generację starsi. Powoduje to szereg ważnych pytań o własną tożsamość i sens życia. U pewnej grupy mężczyzn występuje wówczas zależność uczuciowa od żony. Pojawia się pragnienie, aby im obu matkowała. Żona jest skoncentrowana na swoim stanie i rozwoju dziecka. W sytuacji, gdy mężczyzna jest izolowany od spraw związanych z rozwojem dziecka, może u niego wystąpić poczucie osamotnienia i zagubienia.

Mężczyźni zadowoleni z życia seksualnego spełniają lepiej funkcje ojcowskie i czerpią z nich więcej satysfakcji. Jeśli rozwój dziecka przebiega prawidłowo, wówczas współżycie pary nie zmienia się i może być nawet częstsze oraz piękniejsze ze względu na obecność owocu wzajemnej miłości.

W środkowym okresie rozwoju prenatalnego, zmiany sylwetki kobiety są dla większości mężczyzn podniecające i pobudzają pożądanie seksualne. Ciało kobiety może wówczas budzić emocje zarówno pozytywne (uznania, szacunku, zafascynowania jej pięknem) jak i negatywne (odraza, wstręt, wstyd, niechęć). Niektórzy boją się współżycia przy kontakcie z dużym brzuchem i boją się, że zrobią krzywdę dziecku. Zdarza się nawet że boją się nawet dotykać brzuch i tym bardziej, nie chcą podjąć współżycia.

4. Zmiany w życiu seksualnym

Kwestie związane ze współżyciem przed porodem powinny być omawiane przez małżonków. Kobieta bowiem wykazuje inne potrzeby niż mężczyzna. Może być zmęczona i dotknięta różnymi dolegliwościami ciążowymi. Jest nastawiona raczej na pieszczoty i czułości niż na samą bliskość fizyczną. Okres tuż przed porodem wymaga wstrzemięźliwości.

Przystosowanie się do nowej roli wymaga wiele energii psychicznej. Tam, gdzie nie dotarła zachodnia cywilizacja, istnieje szereg magiczno-religijnych form zachowań i pouczeń obowiązujący mężczyznę tzw. kuwada. Są to różnego rodzaju zasady określające, co mężczyzna może jeść i pić, jakich czynności nie może wykonywać. Kuwada nakazuje wstrzemięźliwość seksualną i towarzyszenie żonie, w czasie akcji porodowej.

W kulturze zachodniej, gdzie zaniknęła kuwada, występują u mężczyzn dolegliwości fizyczne i psychiczne związane z radzeniem sobie z nową rolą. Najczęściej występuje zmęczenie, zaburzenia snu, bóle kręgosłupa i wiele innych. Mimo tych dolegliwości, nie korzystają z pomocy medycznej ponieważ presja społeczna wymaga, aby byli silni i stanowili mocne oparcie dla żony.

 

Lęki związane ze stanem zdrowia żony i dziecka mogą być osłabione w sytuacji gdy ojciec uczestniczy w badaniach lekarskich żony,  w zajęciach na szkole rodzenia, gdy uczy się właściwej pielęgnacji noworodka. Inną formą radzenia sobie z lekiem może być fantazjowanie na temat dziecka i wspólnych zabaw.